Skip to main content

Posts

Showing posts from April, 2013

Գունաթափություն

Հիշողություն: Անգույն ծակոցներ: Մի տղա էր կապույտ-կանաչ աչքերով, սուր ծակոցներ ու մազեր: Դեղին դաշտերի ցողունները  հավասար էին տղայի խոնավ ոտքերին: Մարդիկ էին, ժխոր, սենյակից եկող նրբերշիկի հոտ, սպիտակ բմբուլներ, կաթնաշոռ ու հասկ: Տղան էր փոքրիկ: Սեղանն էր: սփռոցի գույնն էլ նման էր տղայի կարմիր հագուստի վերջին կոճակին: Տղայի տարիքն էլ հավասար էր վերջին կոճակին ու ժանգոտ-հողոտ խողովակներին նստած բազմության հայհոյանքների թվի քանակին: Արև էր դեղին ու քրտինք հանող քարոտ թեքություն: Սպիտակ կեպիով ու ցրիվ եկած էություններով ինչ-որ գոյություն, գունոտ մասնատում: Արևի դեղինն ու այն տղայի կոճակի թելի սպիտակ-վարդագույնն  իր մեջ ամփոփած ինչ-որ մեծություն: Այն ժխորից ու բազմությունից դուրս եկած փուշը դիպավ տղային ու վարդագույնոտ  այն գոյությանը: Իսկ ժխորից դուրս եկած  սուրը դիպավ տղայի կանաչ բլուզի կոճակի թելին: Կոճակը պոկվեց, Ու ինչ-որ անձայն մի բան մասնատվեց: Սենյակից եկող նրբերշիկի հոտ: Ինչ-որ տեղ ինչ-որ մի բա

Ածելիավոր

Երկսայր մկրատն ընկած էր սենյակի փոշոտ հատակին: Երկու ծայրերն էլ ժանգոտ էին: Դեպի սենյակի ելքն ուղղված ծայրին մի երկու կաթիլ արյուն կար: Սեղանի տակ դրված հաստափոր գրքերը ծածկված էին դեղնավուն կտորով:  Սենյակից եռացրած սպիրտի հոտ էր գալիս: Երկու ոտքեր առանց դադարի ցնցվում էին: Դրանից զսպանակների ձայն էր գալիս: Կտկտոց: Աթոռին նստած էր ինքը՝ ածելիով մարդը: Մեջքը կոր էր: Երկու թիակներն էլ դուրս էին թռել: Վզի հետևում կոշտուկներ կային: Ձեռքին ածելիներն էին: Սենյակում ոչ ոք չկար: Միայն Ածելիավորն էր: Սեղանին խոհանոցային դանակներ էին:  Դանակներից մի երկուսի վրա հացի փշրանքներ կային: Ածելիավորը երբեք չէր օգտագործում դանակներ: Նրան բավարարում էր մկրատի երկսայրությունը: Հետո, երբ մկրատները ժանգոտեցին, նա որոշեց ածելիներով յոլա գնալ:     Նա վերցրեց հատակին ընկած մկրատը: Խնամքով մաքրեց երեք կաթիլ արյունն ու դրեց դանակների կողքին: Սեղանն ամբողջությամբ քերծված էր: Նա միշտ ստիպված էր լինում սեղանի վրա փորձարկել ածելիները, քանի որ ուրիշ հարմարանք չկար: Իսկ հատակը վաղուց անպիտան էր դարձել:  Սեղանի ծայրին

Մարմիններ

Մեզ հարկավոր չեն կիսամութ սենյակ, սպիտակ փոշոտ ծածկոց ու անկողին, մոմեր, փոքրիկ սեղան...այսօր մեզ խոտերն էլ կբավարարեն: Այսօր ինձ հոգիներ հարկավոր չեն, այսօր ես մարմին եմ ուզում՝ իսկական, տաք, փոքրիկ ու սպիտակ մարմին:  Ու ես քեզ եմ ընտրում:  Կգրկեմ քեզ, կնետեմ խոտերի մեջ, հետո կվերանամ: Դու ինձ թույլ կտաս, չէ՞:     Այս անգամ ես հոգի՛ս կթողնեմ սառը հատակին ընկած, չէ՞ որ այսօր մարմինների օրն է:     Այսօր մեզ հոգիներ հարկավոր չեն: Կհամբուրեմ սպիտակ պարանոցդ: Ես դա այնքան վաղուց էի ցանկանում: Մատներով կշոյեմ մարմինդ, հետո եղունգներով կճանկռեմ: Ես սովոր չեմ մարմիններ շոյել, սովոր չեմ խաղալ մարմինների հետ: Եղունգներով միշտ հոգիներ եմ ճանկռել, դրա համար էլ այսօր կոպիտ եմ մարմնիդ հետ: Կհամբուրեմ սպիտակ փոքրիկ մարմինդ: Դրան էլ սովոր չեմ: Ես միշտ հոգիներ եմ համբուրել: Դրա համար էլ մարմինդ համբուրելուց կդողամ: Ու այսօր դու ընդամենը մարմին ես: Աչքերդ էլ ինձ հարկավոր չեն: Դրանք հոգուդ հետ միասին կպահես, որ չտեսնեմ: Կպառկես խոտերի մեջ, լուռ, այնպես, որ չլսեմ շնչառությունդ: Կսկսեմ պարանոցից: Ե

Մեռած գունավորիկը

Գունավոր, բազմագույն, գունագեղ...մարդիկ են: Սովորական անհասցե ամբոխ է, սովորական շոգ օր է՝ անտանելի արևով: Ու շնչել չի լինում: Գունագեղությունից գլուխս պտտվում է. ես սովոր չեմ դրան, արևից էլ ամբողջ տեսողական ու նյարդային համակարգս է խառնվում՝ ատում եմ արևն էլ, ամբոխն էլ, իր մարդկանց էլ: Դիմացս կանգնած է երկարաոտ գունագեղ արևոտ ամբոխային մի ինչ-որ ներկայություն, կերպարանք... Ուսումնասիրում եմ կերպարանքի ոտքերը: Մարմնագույն ռետուզանման կտորի տակից պարզ երևում են աղվամազերը, իսկ ավելի վերև դուրս ցցված երակները: Ու ես ամբոխում, շոգենման կեսօրին, կանգնած ուսումնասիրում եմ անկերպար դիմացինիս կերպարային ոտքերի գունագեղ երակները: Այդ պահին երակներն ինձ ավելի հետաքրքիր են, քան իր գունագեղ տերը: Երակներն ունեն ինչ-որ մի բան, որը չունի իր տերը, որը պակասում է ամբոխում, ու որից ես ունեմ: Երակներն ամբոխից չեն: Հասկանում եմ, որ պետք է լինել առնվազն երակային ինչ-որ մի բան, թեկուզև գունագեղ, քան թե արևային ու անհասցե ամբոխ՝ անկերպար ներկայություններով լի:  Հետո սկսում եմ նոր երակներ ու ռետուզանման այ