Skip to main content

Տասնհինգ պակաս

   

Ու ինչքան մութ է: Մա՜մ, լույսերը վառիր: Ո՞նց թե արդեն վառ են, այսինքն լույս է հա՞ սենյակում: Բայց մութ է, ահագին մութ է: Տար դրանք մոտիցս, ասել եմ չէ՞՝ տանել չեմ կարողանում: Խաղո՞ղ, ձե՞ռ ես առնում: Սուս, չխոսես անկողնու մասին: Ասել եմ, որ այս ժամերին քունս չի տանում: Ես բու եմ: Բու՜: Որտե՞ղ են: Ովքե՞ր, ընկերնե՞րս: Հավանաբար յոթերորդ երազն են տեսնում: Բա որո՞նց հետ ես, ախ հա, բուերի: Զվռնում են փողոցով մեկ, ագահությամբ կուլ են տալիս լույսի բացակայությունը: Ըհն, բացակայությանն էլ կարելի է կուլ տալ, անգամ ծամել: Այ էսպես, ոնց որ ընկույզը կծամեիր:

Իսկ ես զվռնելու հավես չունեմ, փորս էլ կուշտ է նման զիբիլներ կուլ տալուց: Էնպես որ կմնամ գետնին նստած մինչև լույս, մինչև հաջորդ օրվա այս ժամը, հետո հաջորդ տարվա, տարիների: Ստիպված կլինեք գերեզմանս էստեղ կառուցել, այ հենց գորգի այս հատվածում, թախտի կողքին, վերևում ժամացույցը, հետևում գրքերի պահարանը: Կարող եք անգամ ցայտաղբյուր տեղադրել: Այդքան չե՞ք կարող, ֆինանսականը...շատ լավ, բան չկա, առանց դրա էլ յոլա կգնամ: Բայց դեռ ժամանակը չէ: Նստած եմ ու սպասում եմ: Չգիտեմ: Սպասում եմ, որ ինչ-որ արտասովոր բան կպատահի: Ասենք հանկարծ իրոք զգամ, որ լույսերը վառ են ու տեղանքում մութ չէ: Ինչ զարմանալի կլինի, չէ՞: Աչքերս չռած կնայեմ շուրջս ու կփորձեմ ինձ կմճթել` անհաջող երազից արթնանալու համար: Դե վերջացրու: Ոչ մի գնով հետ չեմ գալու: Էսպես լավ է: Ոչ մի տեղ էլ չեմ շարժվի: Կքարանամ տեղումս նստած: Ուզում ես նայե՞մ...ու՞մ...առա՞ջ, կո՞ղք, հե՞տ, ուզում ես հե՞տ նայեմ, ուզում ես աղի արձա՞ն դառնամ...չէ, ես կնախընտրեմ ոսպով փլավը: Ի՞նչ ես խոսում: Ասում եմ չէ, որ չի գալու: Առհասարակ ոչինչ էլ ու ոչ մեկ էլ չի գալու: Գնալուց հետ չեն վերադառնում: Դա նմանվում է արդեն ծամած կերակուրն ատամներից հետ պահանջելուն: Վերջացավ: Հետ գալ չկա: Ոչինչ էլ չկա: Կա միայն նստել ու սպասել Ոչնչի հայտնվելուն: Սպասել շարունակ, շունչը պահած: Ի՞նչ ես կարծում, իսկ եթե այդ ոչինչն իրոք մի օր որոշի վեր կենալ ու գալ: Ո՞նց պիտի ներկայանամ: Տեսքս բանի նման չէ: Մի կարգին զեկույց էլ չեմ պատրաստել, ձայնս էլ խզված է: Ո՞նց պիտի խոսեմ հետը: Հո չենք նստելու միմյանց երեսին նայենք: Հաճոյախոսությու՞ն: Ուզում ես հաճոյանա՞մ ոչնչին: Բարև, Ոչինչ, այսօր տեսքդ ավելի լավն է, քան վերջին հանդիպման օրը: Թեյ կուզե՞ս, իսկ սու՞րճ, հյու՞թ...չէ՞, ոչինչ էլ չե՞ս ուզում, կարող ենք պարել կամ պարաններով խաղալ: Դա՞ էլ չէ: Ոչ մի կերպ չի ստացվի հաճոյանալը: Հետո շատ լավ գիտես, որ նա եկողը չի: Սա իմիջիայլոց ասացի: Շա՞տ եմ խոսում, հա, հետդ համաձայն եմ: Մամ, պատուհանը փակիր, լույս է անում: Չեմ տեսնում, զգում եմ, որ լույս է: Եվ հետո տաք քամի է գալիս: Մրսում եմ: Մեջքս ուղղե՞մ: Դեպի ու՞ր: Հե՞տ: Էլի հետ...Այդ հետը, անունը մի տուր: Կարիք չկա, գորգն էդքան էլ փոշոտ չէ, մի փորձիր համոզել: Չի լինելու: Մնալու եմ էստեղ մինչև հաջորդ ջրհեղեղը: Դրանից հետո էլ տեղս չեմ փոխելու: Մինչև ե՞րբ: Մինչև որ գա...մինչև որ գան....մինչև որ զգամ, որ լույս է: Ասում ես երբեք դուրս չե՞մ գա, եթե սպասեմ լույսի հայտնվելուն: Գուցե գոռամ, անունը կանչեմ: Լույս, կգա՞ս մոտս, մոտեցիր հա՞, բան ունեմ ասելու, չէ, հեռվից չէ, ուզում եմ ականջիդ ասել: Չի գալիս, չլսելու է տալիս: Թանկացնում է իրեն, ոնց որ ոչինչը, ոնց որ մնացածը:


    Փոշմանել եմ, մամ:

    Դեղնավուն կտորը քաշիր դեմքիցս:

Comments

Popular posts from this blog

Ոլորտ գույնի

կարմիր երազ Երազ կարմրավուն պոչով գիսաստղի մասին, երազ կարմիր թուշիկներով ագռավի մասին, որ կարմիր իրերն է կտցահարում, կարմիր որդեր անկյունում,  հողից կարմիր թել են ստանում ու հյուսում ողնաշարին իրենց բոսորագույն, կարմիր երաժշտության ձայներ՝ գույնից բորբոքված օդում, կարմիր մոլորակն իր վրայից թափ է տալիս գույնը, կարմիր աքլորականչ ու որսորդի զրույց կարմիր․ կարմիր ուրուներ առանձնատներում ապրող․ կարմիր ծակծկոցներ ոտնաթաթերիդ․ երազ կարմիր վիհի մասին։ կանաչ արկղ Ներսում լիքը սուլիչներ, կանաչ դե մինոր, հատակին փշրած կեղևներ, կանաչ էգ թռչուն․ թևերն անզոր թափահարում է ու ձյուն բերում, կանաչ մարգարեություն՝ հենված արկղին, ճտքակոշիկներով կանաչ հրեշ․ բերանը բացուխուփ է անում ու մրմնջում, թե որքան հեռու է հրեշանոցը, բերանից կանաչ անձրևանոցներ են թափվում ու արկղից դուրս գալիս՝ կանաչ ծավալով լցված արկղից։ դեղին հեքիաթ Դեղին վերմակի մեջ փաթաթված արքայադուստր դեղնած ձայնալարերով, դեղին զարդատուփ՝ անկողնուց ճոճվող, ներսում՝ արքայի փտած ոսկորներ միմյանց հետ կռվող , դեղին պատերազմ ներսում, պատից կախված դե

հարցազրույց

[ Սյունեի ու իմ հարցազրույցի գաղտնի տարբերակը ] Սյունն ինձ հարցնում ա `  Մար, քանի տարի ա գործում բլոգը, ու ինչի ես ընտրել Վոլտերա-ն որպես կեղծանուն :))) Մարին սկսում ա  տակից դուրս գալը ` Բլոգս գործում ա 2012 թվականից, էդ ժամանակ, երբ որ բացեցի բլոգս, առաջին անգամ սկսեցի գրել, դրանից առաջ երբեք փորձ չէի արել գրելու` ոչ փոքր տարիքում, ոչ պատանեկան տարիքում, ընդհանրապես շատ պարապ երեխա էի  ու երբեք մտքովս էլ չէր անցնի, որ ես կգրեմ մի օր: Երբ որ բլոգս բացեցի , պատկերացում չունեի, թե ինչ ա ինձ սպասվում: Էդ բլոգի շնորհիվ` այսինքն գրելու, ես կիլոմետրերով աճեցի: Մարդիկ տարիներով մի քանի մետր են առաջ քայլում, ես մի շաբաթում էստեղից հասնում էի մինչև Զատկի կղզի ու հետ գալիս: Էդ հսկայական ճանապարհը որ անցա, իմ երկուսուկես տարեկան, նոր նոր ատամ փոխող բլոգիս եմ պարտական: Որ ձեռքս ճար լիներ, կպաչեի իրան [էստեղ Մարիի բլոգն ամաչում ա]   Ինչի Վոլտերա. Մի քանի վարկած կա էդ անվան հետ կապված:  Հիմա անգամ չեմ էլ հիշում, թե երբ ու ոնց որոշեցի Վոլտերա, հավանաբար որպես Վոլտեր անվան աղջկական տարբերակը: Հ

Ճռռոց

...Լավ, կգնանք: Խոստանում եմ: Երջանիկ էի: Գիտեի, որ իր խոստման տերն է: Ու էդպես էլ եղավ: Գնացինք: Ճանապարհին նախապատրաստվում էի այդ ամենը տեսնելուն: Ինձ ուժ էի տալիս, բռունցքներս պինդ սեղմել էի: Մետրոյով էինք գնում: Ռելսերի ձայնը հաճելի էր: Սիրտս անհանգիստ էր, ուժեղ էր բաբախում: Չէի ուզում, որ շուտ հասնեինք: Էնքան հուզված էի, որ նկատեց: -Դե լավ, հասնում ենք, քիչ մնաց: Ախր չգիտեր, որ ուզում էի՝ չհասնեինք, բայց եթե այդ ամենն իրեն ասեի, ինձ գժի տեղ կդներ ու կասեր՝ ամբողջ ամառ հոգիս հանեցիր, թե գնա´նք: Հիմա էլ չես ուզում: Շատ լավ, հետ ենք վերադառնում: Սարսափած իր խոսքերից (որոնք կասվեին, եթե ինձ լավ չպահեի) լռեցի: Վերջապես հասանք: Դուրս եկանք մետրոյից ու սկսեցինք քայլել: Դրսում դեռ լույս էր: Քայլեցինք երկար: Արդեն երևում էր տունը: Սիրտս սկսեց ավելի արագ խփել: Անցանք հին աղբարկղի կողքով: Նայեցի աղբարկղին՝ շատ էի կարոտել: Մոտեցանք դարպասին: Խնդրեցի, որ ես հրեմ դարպասը: Չմերժեց: Հրեցի: Դժվարությամբ բացվեց: Բացվելուց էլ ճռռաց: Հին ճռռոց էր դա: Ականջներումս փորձեցի պահել այդ ձայնը