վոլտերական մինոր

Ստվերները` Պատի անկյունում Դատարկ սենյակի Դատարկ նույնիսկ այն ժամանակ Երբ մենք ներսում ենք Փողոցը մեզ ներս շպրտեց Ու մենք աննկատ լինելու Բարդույթ ունեցանք Պետք չի տխրել Դա մարդկանց է բնորոշ Մարդկանց` ստվերներից զուրկ Տեսանելի ու բաց Քեզ չի՞ թվում, որ մենք թաղանթով ենք պատված Նույնիսկ ոչ թափանցիկ թաղանթով Սարդոստայնի թելերի պես Առանց ելքի հնարավորության` Դեպի մարդկանց աշխարհ Մենք անկողնու տակ ապրող հրեշն էինք Նույնիսկ այն ժամանակ, երբ ինքներս փոքր էինք Ու մամային խնդրում էինք մեզ պաշտպանել Մենք ստվեր ենք Չհիշվող, անդեմք Մեզ լքել են բոլոր նրանք Ովքեր մի ժամանակ Նույն պատի անկյունում Մեզ պես ստվերներ էին [this is a sad day in the shadowsphere]

Երևի պետք չէր սենյակ մտնել: Սեղանի ծայրին դրված բաժակին երբեք չեմ ների: Ինչ կարիք կար հենց այդ ժամին ու հենց այդ դիրքով, առանց որևէ մեկի միջամտությամբ, իրեն նետեր փայտե հատակն ու կտորների բաժանվեր: Եղբայրս քնած էր պատշգամբում: Չէ, գիշեր չէր, կարիք չկա երևակայությունն աշխատեցնելու: Սարսափ պատմությունն իրականում գիշերվա կարիք չունի, ոչ էլ մի խումբ ուրվականների: Ընդամենը սենյակ, բաժակի կտորտանքներ ու քուն մտած եղբայր: Պատշգամբից դեպի սենյակ բացվող պատուհան, որտեղից ցուրտ էր փչում: Ապակու կտորները այսուայնկողմ թռան ու տեսադաշտիցս կորան: Փոքր տարիքում մեզ կարգադրված էր` ցանկացած տեղում կոտրվող իր անմիջապես հավաքել ու դեն նետել: Իսկ ես պահը կորցրի, ուշացա: Կտորներին մոռացած մոտեցա, որ փակեմ պատուհանը, իրականում` ցրտի մուտքը: Բայց պատշգամբի բոլոր պատուհանները փակ էին` իրենց հնարավորության սահմաններում: Ուրեմն ցուրտը՞: Չէ, էլի ուրվականի կամ մի այլ ոգու վրա չգցեք: Սա այդ դեպքը չէ: Ցուրտը փաստորեն…եղբորիցս էր փչում: Չէ, եղբայրս մեռած չէր: Հետաքրքիր է` ինչի՞ց այդպես եզրակացրի, եթե նույնիսկ

“Take thy beak from out my heart, and take thy form from off my door” Ճյուղը, որ մտավ աչքդ ու իրեն նկատել տվեց Դարձավ ներքև նայելուդ պատճառը, Վայրէջքը խոստումնալից էր, վայրը` բարենպաստ Ընտրածդ գիրկը` խոցելի ու կաշկանդված բնություն Քեզ կերակրելու, շոյելու, տաքացնելուն ընդունակ Երբեք չբողոքելով սպառվելուց: Ռեզինի պես օրը ձգվեց ու կոճղի մեջ մտավ, Մեջքդ դեմ արած աղվամազերիս ձևացրիր, թե մեռնում ես Քեզ հավատացի ու տեղավորեցի իմ մեջ Որ ներսից կերակրեմ` իմ հաշվին Ո՞վ խելքիդ փչեց, որ ցած իջնես Բացի ճյուղից, բացի ճյուղին պատկանող ծառից Բացի աչքերիցդ, որ չհավանեցին ճյուղին Ու իրեն պատկանող ծառին քարացած Տերևների ողնաշարին փորձեցիր հենվել Խեղդեցին իրենց փշերով ու գոռոզությամբ, Քիթդ վեր պահած քո տեսակի կողքով անցար Թևերի առատությունից շնչահեղձ եղար, Ինձ վրա չկար ոչինչ ամրացված, որ պաշտպանեի ինձ Քո` իմ ողնաշարին հենվելուց Էլ ոչինչ չի դրդի ինձ,  որ քեզ ասեմ` վեր կաց վրայիցս Հոգնել եմ, քեզ չեմ կարող կերակրել Կտուցիդ ուղղությունը փոխիր դեպի նախկին ճյուղը Կամ դեպի մի ուրիշը` ինձ պես Հիմա ձևացնելդ քեզնից

-Ընդամենը տասը օր,- ասաց բժիշկը, - տասը օր: Հասցրեք լիարժեք ապրել: Հանսը չգունատվեց, չդողած, աչքերը դուրս չպրծան, կոկորդից անհասկանալի հնչյուններ չարտաբերեց, չհարձակվեց բժշկի վրա` նրան ճանկռտելու: Պարզապես փորձեց հասկանալ տասը օրվա տևողությունը, մտքում հաշվարկներ արեց, բժշկի ձեռքը սեղմեց այնպես, կարծես թե ինքը չէր մեռնողը, այլ բժիշկը: Առաջին օրը նրա մտքում ոչինչ չկար. ոչ մի պատկեր, հիշողություն, ցանկություն: Այդ օրը գլխի մեջ ինչ-որ մեկը կրկնում էր միայն երկու բառ` տասը օր: Տասը օր` արձագանքում էին պատերը, տասը օր` երգում էր ժամացույցը, տասը օր` երկիրը պտտվում էր իր առանցքի շուրջը: Երկրորդ օրը գլխի մեջ աղմկող մարդուկի ձայնը կտրվեց: Հանսը մի փոքր վստահություն ձեռք բերեց, դուրս եկավ անկողնուց, քայլեց սենյակով մեկ, երեկոյան կայծակը դիտեց պատշգամբից, փորձեց ժպտալ, որն իհարկե չստացվեց: Երրորդ օրվանից սկսած նա կորցրեց ժամանակի զգացողությունը ու դադարեց հաշվարկները: Ամբողջ փողոցը տակնուվրա արեց, անցորդներին դիտավորյալ արհամարհեց: Դրանով նա փորձեց ցույց տալ, թե որքան մեկ է նրա համար իր մեռնելը

Մեր ծիրանանոցը մեզ համար տիեզերք էր` անսահման մեծ ու խիտ: Այնտեղ բոլոր սեզոններին անելիք ունեինք: Ցոգոլի սեզոնին խուլիգանների պես հարձակվում էինք ծառերի վրա, դրա համար ծիրանի սեզոնին պարապ ու սոված էինք մնում: Ցրտերն ընկնելուն պես ավելի քիչ էինք գնում այնտեղ, իսկ եթե թե գնում էլ էինք` միայն բրդյա վերմակով ու  վերարկուով: Պահմտոցի խաղալիս ծառերը մեր ամենահարմար թաքստոցն էին:  Ես այդ ժամանակ Ժ-ին էի սիրում: Ժ-ն երբեմն չէր մասնակցում մեր խաղերին, փոքր եք` ասում էր ու մեծերի հետ տաղավարում ծխելու գնում: Մենք բոլորս կարոտում էինք Ժ-ին, նա մեր բոլորի ասպետն էր: Նրա տան պատերին գյուղի բոլոր աղջիկների անունները փորագրված էին ու սրտիկներով զարդարված: Նա իսկական հերոս էր, քանի որ մի օրում կարողանում էր երկու անգամ սիրահարվել:  Ժ-ն քրոջս էլ էր սիրահարվել, իրենց այգու բոլոր ծաղիկները պոկել էր ու նվիրել նրան: Դրա համար Ժ-ն ծեծ կերավ ու տանը փակվեց մի քանի օրով: Ես համոզված էի, որ մի օր նա ինձ էլ կսիրահարվի, դրա համար ինձ պատեպատ չէի տալիս ու մի կերպ դիմանում էի: Մի օր առավոտյան որոշեցինք ես, Ժ-ն ո

Հերթապահությունից անմիջապես հետո լույսերը հանգցրի, բանալիները դիտավորյալ չվերցրի, որ վրաս խոսակցություն գա, դուռը կիսաբաց թողեցի, որ մյուս օրը շեֆս գոռգոռա վրաս ու ես հաճույքից վիզս կողքի թեքեմ, ու նա էլ ավելի բարձրաձնի իր ձայնը: Արձակելով բլուզիս առաջին երկու կոճակը` դուրս թռա տարածքից ու վազեցի մոտակա փողոցը, որտեղ պետք է նրան հանդիպեի: Նա իմ կյանք ներխուժեց շատ պատահական: Առաջին անգամ երբ տեսանք իրար, մեր աչքերում նշանի պես մի բան հայտնվեց. լավ չեմ հիշում պարզապես դո՞ղ, թե ավելի բարձրարժեք մի բան, համենայն դեպս ես առաջին անգամ էի այդպիսի զգացում ունենում: Իմ ու նրա միջև ծնվեց թշնամանք` առաջին հայացքից: Հաջորդ օրը երկուսս էլ թշնամական խոստովանություն արեցինք իրար, ես նրան պոկոտած, թոշնած ու ցեխոտ ծաղիկներ նվիրեցի, իսկ նա փոխարենը` հարվածեց փորիս: Այդ օրվանից մենք սկսեցինք ընկերություն անել` որպես թշնամիներ: Մենք ամբողջ սրտով ատում էինք իրար ու ատելության համբույրներ տալիս միմյանց: Հանդիպում էինք գրեթե ամեն օր, նա պատմում էր իր հոգսերի ու դառնությունների մասին, ես դրանք շատ մանրամասն

Ես երբեք միստիկ կերպարների պակաս չեմ ունեցել, ոմանք գոյություն են ունեցել երևակայությանս շնորհիվ,  մի մասը` իրականում, որոնց ես եմ այլ կերպ ընկալել: Ամենատպավորիչը մանկությանս ամենամեծ վախերից մեկն էր. դա երկարավուն, եռանկյունու տեսք ունեցող, գորշ գույնի կոճակ էր, որը պոկվել էր մամայիս վերարկուից ու դրված էր ոչ պակաս միստիկ դարակում: Այնտեղ պահում էինք սուր գործիքներ, ավելորդ իրեր, լիքը ուրիշ կոճակներ, մեխեր և այլն: Քանի դեռ կոճակը չէր պոկվել մամայիս վերարկուից, ինձ համար ոչինչ չէր ներկայացնում: Պոկվելուց հետո կոճակի անունը Վտանգ դրեցի ու մամայիս խնդրում էի, որ Վտանգին չթողնի դուրս գա դարակից: Մաման սկզբից չէր հասկանում ինչի մասին եմ խոսում, հետո, երբ ցույց տվեցի կոճակը, ծիծաղեց: Վտանգին ես գրեթե ամեն օր տեսնում էի երազումս, թե ինչպես է դարակից դուրս գալիս, կոպիտ բարձրակրունկներ հագած քայլում դեպի իմ սենյակը ու ողջ ճանապարհին խոսում: Վտանգի աչքերը մեծ էին ու կոճակի երկու կողմերի վրա տեղադրված` իրարից բավականին հեռու: Հիշում եմ նաև երկար թարթիչները: Վտանգն ուներ մանր ու արագաշարժ ոտքեր

Սափորի մեջ Որտեղ էդքան հաճախ հավաքվում եք ու ինձ էլ մոռանում եք ձեզ հետ վերցնել Տաք մոխիր կա, որի վրա պառկում Գլուխներդ իրար հենում ու քսանմեկ եք խաղում Էդ մոխիրը ձերը չի *** Վանդակները, որոնք իրար մեջ էին ու ամուր գրկել էին միմյանց ճաղերը,  փորձում էին պարզել,  թե ով է իրենցից ամենաբանտարկվածը *** Վիշապիս խեղդեցիր ափիդ մեջ Թևերը կտրեցիր Պահեցիր տուփի մեջ, որ չորանա Հետո նայեցիր ինձ Հետո ափիդ *** Հոտը` Ծխնելույզի Ափսեի Ծառի արմատի Լողավազանի Թաց քարերի Քրտնած ծնկների Ամենասիրելին է: *** Մահվան սպիտակ շրջազգեստի վրա սրբեցի կեղտոտ ձեռքերս Առիթ տվեցի, որ ժամանակից շուտ ձեռքս բռնի *** Խնայեցիր սերդ Ասեցիր` կաթիլ կաթիլ օգտագործեմ Որ շուտ չվերջանա ու հերիքի երկուսիս Գոնե մի քանի տարի: Սրտիդ դուր եկավ Դարձրեց սովորություն Վերցրեց ու կաթիլի չափ դարձավ *** Մառանիս դիակներին գտիր Քանդիր կապերը Սրբիր ոսկորների փոշին Մի լսիր իրենց փսփսոցները Որ միշտ ցավի մասին են Կամ կիսատության Իրենց սրտի տեղը ուրիշ օրգան է Վրեժ անունով Որի կողքը մանր-մունր Կարոտի տեսք ունեցող ոջիլներն են Նվնվում Ու չեղած ար

ինձ պետք չեն փրփուրներ` բռնվելու համար, քեզ պահիր դրանք ես նախընտրում եմ հաստաբուն ծառից կախվել քեզ պահիր քո մառախուղները ինձ պետք են պարզ, հասկանալի, երևացող ճամփաներ տար ու վառիր քո պարանը, աթոռը, կոշիկներիդ կապերը ես նախընտրում եմ սովորական դռնից դուրս գալ ինձ պետք չեն քո սովորեցրած գաղտնի մուտքերն ու ելքերը ինձ նշաններ պետք չեն, ինձ բառեր են հարկավոր` պարզ, անշփոթ իմ վրայից վերցրու քո ճառագայթները, ուրիշի ուղղությամբ շողա ձեռքերդ հեռացրու աչքերիցս, ես մթության մեջ ինքս ինձ պետք չեմ ու մի հազա իմ ներկայությամբ, այն դեպքում, երբ իրականում փռշտալ ես ուզում փակ ու կոմպլեքսավորված արկղ, պարկդ գլխիցս հանիր թող շնչեմ իմ օդը ինձ քո մառախուղները պետք չեն ես պարզ, հասկանալի ու երևացող ճամփաներ եմ ուզում