Ծովանկար

Բոբիկ ոտքերով տղան մեկ տարի է ինչ գուլպայագործ էր դարձել: Սպիտակ, բորբոսնած կառույցն ամեն առավոտ մի քանի կիլոգրամով թեթևանում էր: Տղան էր թեթևացնում: Իրեն ոչ ոք չէր վճարում այդ գործի համար: Պարզապես չէր կարող կառույցն այդպես լիքը թողնել ու առանց այդ էլ անհանգիստ գլուխը բարձին դնել: Թարթիչների փակվելուց հետո շրջապատող ծովի լացուկոծը նույնիսկ ակնարկի ձևով չէր հասնում քնած տղային: Իսկ ողջ գիշեր պտտվող պայծառ լույսին վաղուց էր սովորել: Երազներում այդ լույսը փողոցային լապտերի տեսք էր ստանում, ու տղան ամրապնդում էր քունը: Եթե հանկարծ մթնում էր, տղան գիտեր, որ կառույցում է անսարքությունը, ոչ թե իր երազների փողոցներում: Արթնանում էր ու շտապում վերև` փարոսի լույսն ու իր երազների լապտերները կարգավորելու համար:Երեկոյան կառույցն արդեն լցված էր լինում: Հյուրերը երբեք չէին ուշանում: Նրանք բոլորն էլ պատրաստված էին գալիս: Հո փարոսի փոքրիկ բնակչի՞ց չէին խնդրելու մի փունջ պարանն ու աթոռը: Առանց այդ էլ տղային նեղություն էին տալիս իրենց մարմինները նվեր թողնելով իրեն, որ առավոտյան գա ու ծովը նետելու արարողությունը կատարի: Ու այդպես անվերջ:

Միշտ չէր, որ տղան մարմինները պարանից իջեցնելու ու ծովը նետելու արարողության գլխավոր պատասխանատուն էր: Առաջին անգամ պատահաբար էր նկատել մեկին` փարոսի փոքրիկ սրահի առաստաղից ճոճվելուց: Ինչ էլ զվարճանք է գտել իր համար` անցել էր տղայի մտքով: Ինձ ասեր, խաղալիք պարանս կտայի, սրտի ուզածի չափ կճոճվեր:

Հետո հասկացել էր, որ դա զվարճանք չի, պարանն էլ` իսկական է, տղան չգիտեր, որ իսկական պարանի մեջ արյուն կա ու իսկական պարանով խաղացողների շունչը չի կտրվում, ընդհակառակը, նրանք շնչել անգամ չեն ուզում իսկական պարանով խաղալուց հետո: Տղան առաջին անգամ դժվարությամբ էր ծովը նետել անշունչ մարմինը: Նետելուց պարանը փաթաթվել էր փարոսին ու անշունչը մնացել էր ծովի կես ճամփին:

Առաստաղից ճոճվողը պատահականություն է` մտածել էր տղան: Բայց պատահականությունն այնքան էր կրկնվել, որ կորցրել էր իր նշանակությունը: Հաջորդ երեքը որոշել էին փարոսի ոլորուն աստիճաններից կախվել, մյուս հինգը` կրկին փոքրիկ սրահում, իսկ հաջորդներն արդեն որտեղ պատահի, որտեղ որ հնարավոր էր իսկական պարանով խաղալ:

Ինչքան մեծանում էր կախված մարմինների թիվը, այդքան տղայի` այդ մարմինները ծովը նետելու ընթացքն էր դառնում սովորություն: Ավելի ուշ նաև` առօրյա, հետո՝ ներքին պարտականություն: Վերջում երևի դա տղայի մոտ կարիքի կվերածվեր, իսկ մարմինների բացակայության դեպքում տղան իր տեղը չէր գտնի:

Դա երեկոյան էր պատահում: Տղան դիմավորում էր եկվորներին, թեթևակի ուսերին դիպչում ու ասում.

- Ձերը ութերորդ աստիճանն է, զգույշ կլինեք

Մյուսներին`

- Վերևի խցիկը երեկվանից ազատ է, ներս անցեք

Երեք տասնյակ մարմին նետելուց հետո տղան ևս մի սովորություն ձեռք բերեց: Նետելուց առաջ մարմինը մերկացնում էր, իսկ հագուստներից գուլպաներ պատրաստում, որ հաջորդին մեկ զույգ գուլպա նվիրի ու ասի, թե կարգն է այդպես, բոբիկ ոտքերով ներս չեմ թողնի:

Գուլպաները չէին էլ կարող միանման լինել: Նա բաժանում էր կանացի ու տղամարդկային գուլպաներն իրարից: Առաջինը կնոջ ներքնազգեստից, շրջազգեստից ու թաշկինակներից էր կարում, մյուսը պատրաստում էր կոպիտ տաբատներով, վերնաշապիկներով, նույնիսկ` փողկապներով: Նրանք պատվավոր մարդիկ էին` հագուստից կարելի էր ենթադրել: Թե ինչ էին փնտրում առաստաղից կախված` չէր էլ հասկանում տղան:

Ամեն անգամ գուլպաները հանձնելուց` հարցնում էր.

- Կանացի՞ն տամ, չորրորդ շարքից պուտավորն է

Կամ էլ.

- Վարդագույն փողկապն իր ջինսե տաբատի հետ եմ միացրել, բարով հագնեք

Ծովի մակերեսին գուլպաներով ոտքերն ու մերկ մարմինները տղայի աչքն էին շոյում, կարելի էր անվերջ նայել այդ տեսարանին, եթե հաջորդներին դիմավորելը չլիներ:

Պարաններից ճոճվողների, հետևաբար` հագուստների անվերջությունը հանգեցնում էր նաև գուլպաների չվերջանալուն ու տղայի երևակայությունն օրեցօր աճում էր: Գուլպաների հաշվին ծովն աստիճանաբար գունագեղ էր դառնում` ամեն անգամ փոխելով տեսարանը. ֆիլմի պես: Տղան ֆիլմ էր նկարում, հետո վայելում այն:

Բայց տղան չգիտեր, որ ծովը նետած մարմինները շրջապտույտի մեջ չեն մտնում ու իրենք չեն, որ նորից վերադառնում են փարոս ու մի զույգ գուլպան շալակած ներս մտնում, որ առավոտյան էլի ծովը նետվեն: Տղան չէր ենթադրում, որ մի օր իր ֆիլմը վերջանալու էր, որ դերասաններն ամեն անգամ նշված ժամին չէին գալու ու իր առաջ կանգնեն:

Մի գիշեր էլ` փողոցային լապտերների անսարքությունից հետո, տղան արթնացավ ու վազեց վերևի խցիկը: Արդեն չորս օր է` հյուրերը չկային: Կառույցը թեթևության մեջ լող էր տալիս, ֆիլմը միապաղաղ ծովի էր վերածվել, գուլպաներ կարելու համար էլ հագուստ չկար: Պտտվող լույսը հանգել էր: Աստիճանները բարձրանալուց հետո ոտքերի տակ իր նախկին հյուրերից մեկի թողած խաղալիքը նկատեց: Նույնիսկ չհիշեց, թե վերջին անգամ ով էր իր կանգնած տեղում կախվել: Բարձրացրեց խաղալիք ձևացող պարանն ու որոշեց իրեն առաջին անգամ թույլ տալ իր ֆիլմում խաղալ: Վերևի խցիկն իսկական բեմ էր ծովի համար: Տղան գիտեր, որ դա անելու համար հարկավոր էր նաև իրեն ծով նետողը: Փարոսին չէր կարող այդ գործը հանձնարարել: Ինքը էլ չէր հասցնի: Այն միտքը, որ ինքը ծովի մեջ չի լինելու, վախեցնում էր: Բայց երկար ժամանակ երևակայության հետ գործ ունեցողի մտքում փարոսի լույսից էլ պայծառ միտք փայլատակեց. առանց ճոճվելու էլ կարող էր խաղալ: Մոտեցավ ու կարգի բերեց պտտվող լույսը, ոտքերն արդեն իսկական դարձած պարանով պինդ կապեց ու ցած նետվելու պահին է, որ գլխի ընկավ, թե ինչն էր պակասում իրեն` ֆիլմը կատարյալ դարձնելու համար:

Գուլպաների շքերթին սովոր ծովը բոբիկ ոտքերը չգնահատեց, նույնիսկ ուշադրություն չդարձրեց թեթև ճողփյունին:

Բայց տղան չէր մեղավորը: Ո՞վ մոտեցավ իրեն ու մի քանի զույգ գուլպաներ ձեռքին՝ ասաց.

- Սևի կողքինը վերցրեք: Տղամարդկային է