վոլտերական մինոր

Պատմեք ինձ ձեր աղետների մասին, մարդիկ: Ես ոչինչ այլևս չեմ պահանջի ձեզնից: Ես կթաքնվեմ ծառի հետևում, արմատների մեջ, այնպես, որ չերևամ, ես կծածկեմ դեմքս դեղնավուն կտորով: Ինձ հետ կիսեք ձեր աղետները: Դրանք ինձնից ու սենյակիս պատերից բացի ոչ ոք չի տեսնի: Ես դրանք մեխերով ու ասեղներով լցված զարդատուփում կպահեմ, որ ոչ ոք կարիք չունենա բացելու ու տեսնելու, թե ներսում ինչ կա: Դուք ինձ ասեք ձեր աղետների տեղը: Ես կգնամ ու կգտնեմ իրենց, առանց աղերսանքները հաշվի առնելու մազերից քարշ կտամ իմ տարածք ու կկողպեմ: Ես նրանց սովամահ կանեմ: Ես կխեղդեմ նրանց բարձով: Ես ձեր աղետների հարցերը  կլուծեմ, միայն թե ասեք ինձ նրանց տեղը, մարդիկ: Դեն նետեք անհանգստությունը, հոգնությունն ու ցրտահարված լինելու զգացումը: Դատարկ ձեռքերով, բաց ուսերով նստեք իմ սենյակում:  Ես ձեր աչքին չեմ երևա: Պատի անկյունից լուռ կլսեմ ձեր պատմությունը: Հետո կիջնեմ  ներքև, եթե կարիք լինի: Կամ ընդհանրապես կչքվեմ սենյակից: Ինձ ձեր աղետներն են հարկավոր, ձեր պատմություններն այդ աղետների մասին: Ես խոցելի ու թույլ պատմություններից կախու

Ես տզրուկների ու խաբեության աշխարհից եմ: Ես տզրուկների ու խաբեության մասին երգողին երբեք չեմ տեսել: Ես նրան էլ չեմ հավատում: Ես էլ չեմ վախենում, որ թունավոր սունկ տեսնելու դեպքում չեմ կարողանա ուտելու ցանկությունս զսպել: Պատուհանից եկող լույսն էլ ինձ չի սպառնում: Իմ քաղաքին հաղթեցին խոտերն ու ծառերը, շրջափակեցին այն ու սկսեցին առանց դադարի վեր սլանալ: Որորի ծիծաղն եմ մոռացել Դեղին, կնճիթավոր խավարասերները գլխիս մեջ բողոքեցին եղանակային պայմաններից: Չկարողացա ոչինչ ձեռնարկել: Ես արժեք չունեմ, որովհետև ինքս ինձ ասեղնագործել եմ քաղաքիս ուսերին` շատ անհարմար դիրքով, որ նույնիսկ ջուր չեմ կարողանում խմել: Սիրածս ռեժիսորները, գրողներն ու հերոսները սպանեցին ինձ, որ էլ իրենցից ավել բան չպահանջեմ: Արյուն խմելու համար էլ պիտանի չեմ, մարդկանցից ջերմություն խլելու համար շատ ծեր եմ: Իմ գլխում լսվող ձայնը մերժեց իմ գոյությունը, ուրվականս ինձ չհավատաց, երևակայական ընկերներս դադարեցին տեսնել ինձ: Մտածել եմ ու հասկացել, որ մահվան մեջ միստիկա չկա: Մահվան մեջ նույնիսկ մահն ինքը չկա: Իմ հիվանդությունն անու

Մահը մի ոտքի վրա կանգնելուց հոգնեց, ձեռքի մանգաղն էլ չկարողացավ հետը քարշ տալ, շորերը պատռվեցին երկար քայլելուց, ծարավեց ու որոշեց մարդկանցից ջուր խնդրել: Հանեց սև թիկնոցը, սև վերնաշապիկն ու տաբատը, մերկ վազեց մայրուղով, որ խղճահարություն առաջացնի: Մահվանը գտան սառած ու կուչ եկած մի աննկատ պանդոկի դիմաց, ներս տարան, պանդոկում աշխատող չաղլիկ տիկինը մահվանը կարմիր պուտիկներով զգեստ հագցրեց, մազերը սանրեց, իր կիսատ օծանելիքից մի փոքր ցանեց վրան ու մահն ուշքի եկավ: Մահվանը դուր եկավ պանդոկն ու իր տեսքը, մահը ձևացրեց, թե չի հիշում իր ով լինելը, մահը ձևացրեց, թե վախենում է մենակ մնալուց, մահը ուրացավ ինքն իրեն, ասաց, որ մահվանից վախենում է: Մահը տեղավորվեց մարդկանց աշխարհում ու իրեն լավ զգաց այնտեղ: Մի անգամ էլ մահն իմ ձեռքն ընկավ, ես նրան տուն տարա, իմ անկողինն իր հետ կիսեցի, միասին ճաշեցինք,  պուտիկավոր զգեստը լվացի, իրեն էլ լողացրի ու հեքիաթ պատմեցի, որ քնի: Մահվանը դուր եկավ հեքիաթն ու վերջնականապես որոշեց մնալ ինձ մոտ: Բայց երկար չէր կարող թաքնվել, առանց մահվան մարդիկ չէին կարող,մարդ

Պոյի դուռը թակում են, մինչ ինքը զբաղված էր գլխում կատարվածն ուսումնասիրելով: Իրեն թվում է, թե թակողը իր հարևանի վաղուց մոռացված տղան է կամ իր աննրբանկատ բարեկամներից մեկը: Պոն ջղայնացած փորձում է հիշել, թե ում ինչ է պարտք ու ինչ են ուզում իրենից գիշերվա կեսին: Հետո Պոն հիշում է, որ ինքը հարևաններ ու բարեկամներ չունի ու սկսում է մի քիչ վախենալ: Թակոցից չէ, այլ այն փաստից, որ ինքը մենակ է տարածքում: Հետո Պոն թակոցը գցում է քամու, պատուհանի ու էլի շատուշատ անշունչ առարկաների վրա, իր գլխին է նույնիսկ կասկածում: Բայց իրականում ինքը ցրում է իր մտքերը ու ինքն իրեն մխիթարում է, որովհետև հենց սկզբից էլ հասկացել էր, որ իրեն շատ ծանոթ, հին ու սովորության համաձայն մեկ բառ արտասանող ընկեր-ագռավն է թակոցի հեղինակը: Պոն երևի մոռացել էր, որ իր սևուկ ընկերը աներես է ու եթե ինքը դուռը չբացի, թակոցը մինչև վաղը չէ մյուս օրվա առավոտը չի դադարի: Մեկ էլ Պոն մտածում է, թե էլ ինչ հնարի այս անգամ, որ իրեն կարդացողը չհասկանա, որ ագռավն ու ինքը շատ վաղուցվանից են ճանաչում իրար, ու որոշում է իր մոռացած սերերից մե

Թռչունները մոռացան չվել տաք երկրներ Կորցրին օրացույցն ու քարտեզը Ոմանք` կողմնացույցը Առանց հետ նայելու` գլուխներն առաջ պարզած Հերթից դուրս ընկան Որ նոր հերթեր գոյացնեն   Ծաղիկները կորցրին իրենց անունները Մոռացան գույների ու հոտերի իմաստը Որ այդքան ժամանակ փորձում էին մտապահել Մոռացան ջրի կարևորության մասին Ու ամբողջ մարմնով հողի մեջ մտան Ոչ նորից ծաղկելու պայմանով Մարդիկ սպասելու փոխարեն Իրար վրա բարձրացան,  որ դիտեն լուսաբացը Ոչ ոք չուզեց ներքևում մնալ Բացի մեզնից Որովհետև չհասցրինք ժամանակին վազել Երկիրը հակառակ ուղղությամբ պտտվեց Դատարկ հատակը թողնելով մեզ Հիմա դրա ժամանակը չէ Եթե մեռնենք Մեզ ոչ ոք չի տեսնի

Կարմիր գլխարկավորը, մի բաժակ ռոմը ձեռքին, մոտեցավ սեղանի անկյունում մտքերի ծանրության տակ կուչ եկած Գայլատամին, ձեռքը մտերմիկ դրեց նրա ուսին, ուղղություն վերցրեց դեպի նրա փողկապն ու խռպոտ ձայնով արտաբերեց. – Քեզ ծանո՞թ է հեթերաքսիդը Գայլատամը, առանց տեղից շարժվելու, մռթմռթաց. – Զենքի նոր տեսա՞կ է – Ցավոք չէ, հիվանդություն է Գայլատամի աչքերը կայծկլտացին։ – Փայլուն է, և ի՞նչ հիվանդություն է – Երբ մի բան ես ուզում ասել, բայց լրիվ հակառակն ես ասում – Գիտակցաբար՞ – Չէ, առանց քո կամքի, հիվանդությունը հենց դրանում է կայանում – Ու խելքիդ ի՞նչ փչեց ինձ պատմել դրա մասին – Դե այն օրը,- փնչացրեց Կարմիր գլխարկավորը,- երբ քեզ ասացի, որ սիրում եմ – Ըհն, չասացիր է, զառանցեցիր – Հենց էդ է որ կա: Հեթերաքսիդը Գայլատամը շարունակեց կուչ գալ, գլխարկավորը մի կում արեց ռոմից ու նորից մտերմիկ ձեռքը դրեց Գայլատամի ուսին. – Հանկարծ չնեղվես։