Skip to main content

պարզապես չուզեցին


Ես կարծում էի՝ նրանք չեկան, որովհետև, պարզապես չուզեցին:


Ա.ն ասում էր.

- Եթե ինձ եք հարցնում՝ էդ տղան է մեղավոր: Իր շուն-ընկերները կապ չունեն: Պատկերացրեք՝ ես վեր կենամ ու առանց հարցնելու մտնեմ կողքի գյուղ: Ոչ ոքի ոչինչ չասեմ ու գլուխս վեր տնկած քայլեմ գյուղի ճամփով: Չեն ասի՞՝ էս գրողը որտեղի՞ց հայտնվեց: Կասեն ու դեռ մի բան էլ՝ հետևիցս կընկնեն, որ մի վնաս տան: Էդ տղան քանի գլուխ ունի, որ իր շուն-ընկերներին առել է ու գնացել գյուղ՝ իբր թե լուրջ գործով: Հաստատ իր լուրջ գործը հիմա լուրջ ծեծի է վերածվել: Չգիտեմ ինքը շնչում է հիմա, թե չէ, բայց համոզված եմ՝ ատամներից մի քանիսը իրենց տեղում չեն, իսկ դեմքն արյունլվա է. աչքիս առաջ պարզ տեսնում եմ պատկերը: Շուն-ընկերների հարցերն էլ լուծած կլինեն: Էդ գյուղում ապրողները գիշատիչներից չեն տարբերվում՝ բոլորս էլ գիտենք: Չսպասեք, որ տղան տեղ կհասնի: Ճանապարհի կեսն էլ չի անցնի: Կտեսնեք:


Լ.-ի կարծիքով

- Ոչ ոք չգիտի, թե ինչ եղան իրենք: Բայց ես կռահում եմ: Այդ ամբողջը հին պատմություն ունի: Հիշու՞մ եք՝ տարիներ առաջ գյուղ էր ժամանել սևազգեստ մի կին: Ոչ մեկդ մինչև վերջ էլ չիմացավ, թե ով է ու ինչ է ուզածը: Իսկ ես հենց իր գալու օրվանից էլ գիտեի ամեն ինչ: Եկել էր, որ գյուղի միտքը փոխեր: Այդ երևույթը հազար տարի առաջ էլ կար ու շատ ավելի հին է, քան կարող ենք պատկերացնել: Ասում են՝ բնակավայրի միտքը փոխելը սարսափելի մեղք է: Սպանությանը հավասար մի բան: Իսկ էդ տղան ու իր երկու եղբայրները այդ օրերին սևազգեստ կնոջից այն կողմ չէին գնում: Այսօր իրենց չգալը ես կապում եմ տարիներ առաջ գյուղի միտքը փոխած կնոջ հետ: Ու չասեք՝ իբր զառանցում եմ: Եթե տղան նույնիսկ գա, ուրեմն մտքին մի բան կա:


Հ.ն, թե՝

- Լակոտներ են: Ինչ եք խելքներիդ զոռ տվել: Սև կնկան ես էլ եմ հիշում: Ուղղակի հասարակ բախտ նայող էր: Գյուղում էլ լիքն են: Էդ տղերքն էլ մի անգամ են մտել կնկա տուն՝ իր սենյակից բան-ման թռցնելու համար: Հետո կարմրած պատմում էին ինձ: Ես ձեզ ասում եմ՝ լակոտներ են: Մոռացել են, որ իրենց ենք սպասում: Սկի ճամփա չեն էլ ընկել: Իրար հետ զրույցի են ընկել ու լրիվ մտքներից թռել է, որ պիտի գան: Մի քիչ էլ սպասենք՝ մեկ էլ տեսար հիշեն: Ի՜նչ եք խելքներիդ զոռ տվել: Լակոտներ են: Կգան:


Մ.ն գուժում էր՝

- Ամոթ է, քանի օր է իրենց գալուն ենք սպասում: Ոչ մեկիս մտքով չանցավ՝ հետ գնա գյուղ ու գտնի էդ երեխեքին: Գուցե՝ վատ բան է պատահել գյուղում: Գուցե՝ մեր օգնության կարիքը կա: Նստել ու սպասում ենք: Հաստատ կգային, եթե ամեն ինչ իր տեղում լիներ: Ուրեմն գյուղում իրենց կարիքն էս պահին ավելի շատ է, քան էստեղ: Հերիք է սպասենք իրենց: Պիտի հետ գնանք: Որովհետև ես գիտեմ, որ վատ բան է պատահել:


Բ.-ի կարծիքով էդպիսի տղերք չեն էլ եղել: Հերթական գյուղական լեգենդներից է, որ խոսքից խոսք փոխանցվելով մեզ է հասել: 


Իսկ Ե.ն մեռնում էր ծարավից ու իր կարծիքով՝ էլ կարևոր չէ՝ կգան իրենք, թե չէ, որովհետև ջուրը վերջացել է, իսկ ինքը շուտով հաստատ մեռնելու է ծարավից: Մի քիչ էլ՝ ու վերջ


Ես լուռ հետևում էի: Ոչ մի անգամ չխոսեցի ու ոչ մեկի խոսքին արձագանք չտվեցի: Ես էլ իրենց պես չէի հավատում, որ իրենք կգան: Բայց իմ ենթադրությունն ամենապարզն էր ու գեղարվեստականությունից զուրկը: Ես ուղղակի կարծում էի, որ իրենք չեկան, որովհետև, պարզապես չուզեցին:


Comments

Popular posts from this blog

Ոլորտ գույնի

կարմիր երազ Երազ կարմրավուն պոչով գիսաստղի մասին, երազ կարմիր թուշիկներով ագռավի մասին, որ կարմիր իրերն է կտցահարում, կարմիր որդեր անկյունում,  հողից կարմիր թել են ստանում ու հյուսում ողնաշարին իրենց բոսորագույն, կարմիր երաժշտության ձայներ՝ գույնից բորբոքված օդում, կարմիր մոլորակն իր վրայից թափ է տալիս գույնը, կարմիր աքլորականչ ու որսորդի զրույց կարմիր․ կարմիր ուրուներ առանձնատներում ապրող․ կարմիր ծակծկոցներ ոտնաթաթերիդ․ երազ կարմիր վիհի մասին։ կանաչ արկղ Ներսում լիքը սուլիչներ, կանաչ դե մինոր, հատակին փշրած կեղևներ, կանաչ էգ թռչուն․ թևերն անզոր թափահարում է ու ձյուն բերում, կանաչ մարգարեություն՝ հենված արկղին, ճտքակոշիկներով կանաչ հրեշ․ բերանը բացուխուփ է անում ու մրմնջում, թե որքան հեռու է հրեշանոցը, բերանից կանաչ անձրևանոցներ են թափվում ու արկղից դուրս գալիս՝ կանաչ ծավալով լցված արկղից։ դեղին հեքիաթ Դեղին վերմակի մեջ փաթաթված արքայադուստր դեղնած ձայնալարերով, դեղին զարդատուփ՝ անկողնուց ճոճվող, ներսում՝ արքայի փտած ոսկորներ միմյանց հետ կռվող , դեղին պատերազմ ներսում, պատից կախված դե

հարցազրույց

[ Սյունեի ու իմ հարցազրույցի գաղտնի տարբերակը ] Սյունն ինձ հարցնում ա `  Մար, քանի տարի ա գործում բլոգը, ու ինչի ես ընտրել Վոլտերա-ն որպես կեղծանուն :))) Մարին սկսում ա  տակից դուրս գալը ` Բլոգս գործում ա 2012 թվականից, էդ ժամանակ, երբ որ բացեցի բլոգս, առաջին անգամ սկսեցի գրել, դրանից առաջ երբեք փորձ չէի արել գրելու` ոչ փոքր տարիքում, ոչ պատանեկան տարիքում, ընդհանրապես շատ պարապ երեխա էի  ու երբեք մտքովս էլ չէր անցնի, որ ես կգրեմ մի օր: Երբ որ բլոգս բացեցի , պատկերացում չունեի, թե ինչ ա ինձ սպասվում: Էդ բլոգի շնորհիվ` այսինքն գրելու, ես կիլոմետրերով աճեցի: Մարդիկ տարիներով մի քանի մետր են առաջ քայլում, ես մի շաբաթում էստեղից հասնում էի մինչև Զատկի կղզի ու հետ գալիս: Էդ հսկայական ճանապարհը որ անցա, իմ երկուսուկես տարեկան, նոր նոր ատամ փոխող բլոգիս եմ պարտական: Որ ձեռքս ճար լիներ, կպաչեի իրան [էստեղ Մարիի բլոգն ամաչում ա]   Ինչի Վոլտերա. Մի քանի վարկած կա էդ անվան հետ կապված:  Հիմա անգամ չեմ էլ հիշում, թե երբ ու ոնց որոշեցի Վոլտերա, հավանաբար որպես Վոլտեր անվան աղջկական տարբերակը: Հ

Ճռռոց

...Լավ, կգնանք: Խոստանում եմ: Երջանիկ էի: Գիտեի, որ իր խոստման տերն է: Ու էդպես էլ եղավ: Գնացինք: Ճանապարհին նախապատրաստվում էի այդ ամենը տեսնելուն: Ինձ ուժ էի տալիս, բռունցքներս պինդ սեղմել էի: Մետրոյով էինք գնում: Ռելսերի ձայնը հաճելի էր: Սիրտս անհանգիստ էր, ուժեղ էր բաբախում: Չէի ուզում, որ շուտ հասնեինք: Էնքան հուզված էի, որ նկատեց: -Դե լավ, հասնում ենք, քիչ մնաց: Ախր չգիտեր, որ ուզում էի՝ չհասնեինք, բայց եթե այդ ամենն իրեն ասեի, ինձ գժի տեղ կդներ ու կասեր՝ ամբողջ ամառ հոգիս հանեցիր, թե գնա´նք: Հիմա էլ չես ուզում: Շատ լավ, հետ ենք վերադառնում: Սարսափած իր խոսքերից (որոնք կասվեին, եթե ինձ լավ չպահեի) լռեցի: Վերջապես հասանք: Դուրս եկանք մետրոյից ու սկսեցինք քայլել: Դրսում դեռ լույս էր: Քայլեցինք երկար: Արդեն երևում էր տունը: Սիրտս սկսեց ավելի արագ խփել: Անցանք հին աղբարկղի կողքով: Նայեցի աղբարկղին՝ շատ էի կարոտել: Մոտեցանք դարպասին: Խնդրեցի, որ ես հրեմ դարպասը: Չմերժեց: Հրեցի: Դժվարությամբ բացվեց: Բացվելուց էլ ճռռաց: Հին ճռռոց էր դա: Ականջներումս փորձեցի պահել այդ ձայնը