Skip to main content

խոսիր ինձ հետ


Ինձ հետ խոսիր.

անտառի կոները ոտքերիդ տակ են,

լռությունը,

արտաքսումն ու պարերը՝ կրակի շուրջ

քոնն են: Գլուխդ հենիր ազդրերիս ու խոսիր ինձ հետ

վերջացել են պատմությունները

ու պարզվել է, որ սրի արյունն իսկական չէր

ու կրծքավանդակիդ մեջ լող տվող ձկները սատկել են:

Խոսիր ինձ հետ, որ մոռացումը չզգամ

Որ երազներիս գույնով չներկվեն օրգանիզմիս պատերը:

Վարտիքդ թաց է, կանայք մոռացել են քեզ

Ու դուրս հանել մայրական խնամքը ներսիցդ:

Խոսիր ինձ հետ մեր մտերմության մասին

որի հատակագիծը փոխեցիր 

ու մատիտի ծայրը՝ հոշոտված:

Լսու՞մ ես, մեզնից մեկի երախը բաց է 

ու ներսում սպանված կյանքեր կան

աննշան կյանքեր, որ մոռացանք ջրել իրենց:


Ես առնում եմ քո դատարկության համը

սեղմվել ես կոկորդիս

ձայնալարերիցս թաց վարտիքդ ես կախել

ու ինձ խնդրում ես, որ քեզ խնամեմ:

Խոսիր հետս, որ չմեռնեմ թափթփված անկողնումդ

Ջրի մարմինը վերցրու քեզ

Շողքերը, ստվերների անունները, աստվածների խնամքը

վերցրու քեզ

Մազերդ սանրիր, հոգնել եմ անշուք տեսքիցդ

Գիտե՞ս, որ երազումդ հագուստդ էի լվանում

Վրան սպիտակ փշրանքներ կային

ու քո հոտը տհաճ էր, անչափ տհաճ:

Խոսիր հետս, որ չզգամ մոռացումը

Կորուստները քոնն են

Երակները, գետի ճյուղերն ու անանցանելի ծառերը

քոնն են,

տար ինձ դուրս, 

որովհետև հորիզոնս սահմանափակել ես հյուսվածքներովդ:


Խոսիր ինձ հետ այդ մասին,

որ ժամանակների ավարտը չտեսանք

որ գնացիր որսի ու մոռացար ետ գալ

իսկ ես սոված էի ու քեզ տեսնել էի ուզում

որ այդպես էլ չսովորեցրիր ձեռքերով կրակ ստանալ

որ հոգնած էիր ու շրջվեցիր պատի կողմը՝ 

այն հույսով, որ վաղն էլ չես զարթնելու

որ մատներիդ արանքը սնկերով պատվեց

որ ծառի արմատ դարձար

Խոսիր ինձ հետ, որ չզգամ մոռացումը:


Ճանապարհս համառությանդ մոլախոտերը ծածկեցին

ու անվտանգությունն ինձ տարավ սենյակ

հիմարիկ, մոռացել էիր լամպը կարգի բերել

Մոծակների խայթոցը հիշու՞մ ես

Ես, որ քեզ սիրում էի ժամանակների սկզբից ի վեր

հիշու՞մ ես,

օրորոցայինը, մարդիկ, որ ջրհեղեղը տեսան

կանայք, որ խոսել չգիտեին

հիշու՞մ ես:

Ձեռքիդ խալը, որ հետո արյան խոռոչի վերածվեց

Ժանգի համը ջուր խմելիս

նոր բացահայտված մոլորակները

հիշու՞մ ես:

Աչքերիս տակ փոսեր կային՝ լցված կապույտ հեղուկով

Հիշու՞մ ես, որ ասացի՝ կարևոր ես ինձ համար:

Խոսիր ինձ հետ, որ մոռացումը չզգամ:

Comments

  1. Եթե նույնիսկ չկա ցանկություն, միևնույն է, անհնար է չգնալ այնտեղ, ուր տանում ես դու, Մարիշ...

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Ոլորտ գույնի

կարմիր երազ Երազ կարմրավուն պոչով գիսաստղի մասին, երազ կարմիր թուշիկներով ագռավի մասին, որ կարմիր իրերն է կտցահարում, կարմիր որդեր անկյունում,  հողից կարմիր թել են ստանում ու հյուսում ողնաշարին իրենց բոսորագույն, կարմիր երաժշտության ձայներ՝ գույնից բորբոքված օդում, կարմիր մոլորակն իր վրայից թափ է տալիս գույնը, կարմիր աքլորականչ ու որսորդի զրույց կարմիր․ կարմիր ուրուներ առանձնատներում ապրող․ կարմիր ծակծկոցներ ոտնաթաթերիդ․ երազ կարմիր վիհի մասին։ կանաչ արկղ Ներսում լիքը սուլիչներ, կանաչ դե մինոր, հատակին փշրած կեղևներ, կանաչ էգ թռչուն․ թևերն անզոր թափահարում է ու ձյուն բերում, կանաչ մարգարեություն՝ հենված արկղին, ճտքակոշիկներով կանաչ հրեշ․ բերանը բացուխուփ է անում ու մրմնջում, թե որքան հեռու է հրեշանոցը, բերանից կանաչ անձրևանոցներ են թափվում ու արկղից դուրս գալիս՝ կանաչ ծավալով լցված արկղից։ դեղին հեքիաթ Դեղին վերմակի մեջ փաթաթված արքայադուստր դեղնած ձայնալարերով, դեղին զարդատուփ՝ անկողնուց ճոճվող, ներսում՝ արքայի փտած ոսկորներ միմյանց հետ կռվող , դեղին պատերազմ ներսում, պատից կախված դե

հարցազրույց

[ Սյունեի ու իմ հարցազրույցի գաղտնի տարբերակը ] Սյունն ինձ հարցնում ա `  Մար, քանի տարի ա գործում բլոգը, ու ինչի ես ընտրել Վոլտերա-ն որպես կեղծանուն :))) Մարին սկսում ա  տակից դուրս գալը ` Բլոգս գործում ա 2012 թվականից, էդ ժամանակ, երբ որ բացեցի բլոգս, առաջին անգամ սկսեցի գրել, դրանից առաջ երբեք փորձ չէի արել գրելու` ոչ փոքր տարիքում, ոչ պատանեկան տարիքում, ընդհանրապես շատ պարապ երեխա էի  ու երբեք մտքովս էլ չէր անցնի, որ ես կգրեմ մի օր: Երբ որ բլոգս բացեցի , պատկերացում չունեի, թե ինչ ա ինձ սպասվում: Էդ բլոգի շնորհիվ` այսինքն գրելու, ես կիլոմետրերով աճեցի: Մարդիկ տարիներով մի քանի մետր են առաջ քայլում, ես մի շաբաթում էստեղից հասնում էի մինչև Զատկի կղզի ու հետ գալիս: Էդ հսկայական ճանապարհը որ անցա, իմ երկուսուկես տարեկան, նոր նոր ատամ փոխող բլոգիս եմ պարտական: Որ ձեռքս ճար լիներ, կպաչեի իրան [էստեղ Մարիի բլոգն ամաչում ա]   Ինչի Վոլտերա. Մի քանի վարկած կա էդ անվան հետ կապված:  Հիմա անգամ չեմ էլ հիշում, թե երբ ու ոնց որոշեցի Վոլտերա, հավանաբար որպես Վոլտեր անվան աղջկական տարբերակը: Հ

Ճռռոց

...Լավ, կգնանք: Խոստանում եմ: Երջանիկ էի: Գիտեի, որ իր խոստման տերն է: Ու էդպես էլ եղավ: Գնացինք: Ճանապարհին նախապատրաստվում էի այդ ամենը տեսնելուն: Ինձ ուժ էի տալիս, բռունցքներս պինդ սեղմել էի: Մետրոյով էինք գնում: Ռելսերի ձայնը հաճելի էր: Սիրտս անհանգիստ էր, ուժեղ էր բաբախում: Չէի ուզում, որ շուտ հասնեինք: Էնքան հուզված էի, որ նկատեց: -Դե լավ, հասնում ենք, քիչ մնաց: Ախր չգիտեր, որ ուզում էի՝ չհասնեինք, բայց եթե այդ ամենն իրեն ասեի, ինձ գժի տեղ կդներ ու կասեր՝ ամբողջ ամառ հոգիս հանեցիր, թե գնա´նք: Հիմա էլ չես ուզում: Շատ լավ, հետ ենք վերադառնում: Սարսափած իր խոսքերից (որոնք կասվեին, եթե ինձ լավ չպահեի) լռեցի: Վերջապես հասանք: Դուրս եկանք մետրոյից ու սկսեցինք քայլել: Դրսում դեռ լույս էր: Քայլեցինք երկար: Արդեն երևում էր տունը: Սիրտս սկսեց ավելի արագ խփել: Անցանք հին աղբարկղի կողքով: Նայեցի աղբարկղին՝ շատ էի կարոտել: Մոտեցանք դարպասին: Խնդրեցի, որ ես հրեմ դարպասը: Չմերժեց: Հրեցի: Դժվարությամբ բացվեց: Բացվելուց էլ ճռռաց: Հին ճռռոց էր դա: Ականջներումս փորձեցի պահել այդ ձայնը