վոլտերական մինոր

Տղան՝ մութ հայացքով, որ վրաս փռված մատներն էր կոտրում, ասում էր.  Թույլ տուր գիտակցությանդ դուրս գալ մարմնիդ ճանկերից ու տեսնել սպիտակ լույսից բացի այլ վայրեր, թող այն դուրս հոսի ճեղքերից քո ու լցվի սենյակ՝ աշխարհին քեզ միացնող միակ անկյունը. ասում էր ու մատները կոտրում. Անդունդ կա իմ ու քո մեջ՝ լցված այն տաք բաներով, որ միասին պատրաստեցինք  արդեն հանգչող կրակի վրա  ու պարզեցինք իրար՝ ագահության ումպն անելու, գետեր կան դանդաղ հոսող ու կանգ առնող կես ճամփին, երազ կա բոսորագույն,  ցամաքած ծերուկն է նստել ափին ու ձեռքով անում ՝ հազի մեջ խեղդված։ Ու որքան, որքան մեռած մարմիններ՝ իմ ու քո միջեւ, ու իրենք բոլորն իմ հայացքն ունեն, թունավոր բույսեր՝ իրենք իրենց վրա հարձակվող ու թռչունների հոսքեր,  հոսքեր,  հոսքեր։ Կողքիդ պառկած էի, երբ ականջիդ՝ համարյա շշուկով, ասացի․ ուզում եմ քեզ թքել դուրս, ուզում եմ հայտնվես դրսում, ինձնից դուրս, երազիցս դուրս, երազիս դիպչող բաներից էլ դուրս, հեռու մի տեղ,  դառնաս հող ու փուշ, որ գան ու տրորեն քեզ կենդանիներն ազնիվ, համտեսեն ու ոչինչ չստանան սնուցումիցդ։

-Գլխարկդ չմոռանաս վերցնել,- ահա թե ինչպես պիտի սկսեր մորս հետ հերթական խոսակցությունը, բայց ամեն ինչ գլխիվայր շուռ էր եկել այդ օրը: Մինչ փորձում էի թույլ չտալ, որ մեր սենյակ ներխուժած ծառի տերևները լցվեն ներս, մայրս հանկարծակի գոռաց. - Ասեղների տուփը էլի կու՞լ ես տվել - Մա՞մ Շրջվեցի իր կողմ՝ տեսնեմ մայրս կարի մեքենայի է վերածվել ու աղմուկով երեք օր առաջ ծակված վերնաշապիկս է կարում: - Նորի՞ց, մամ, ասեցի՝ կկարեմ Բա որ իմանա գուլպաներս էլ են ծակ՝ մտածեցի, հագա կոշիկներս ու դուրս եկա բակ: Մեզ ծանոթ ծառի կողքով վախեցա անցնել, բա որ սկսի անցած անգամվա պես խեժ թքել վրաս: Մի քանի մետր հեռավորությունը պահելով՝ քայլեցի դեպի դիմացի խանութը: Այնտեղ պիտի հանդիպեի կուրսեցուս հորը՝ Արամին, ում ընկերներn իրեն Մեծահոգի Արամ էին ասում՝ մի քիչ ծաղրելով: Արամը մեր շենքի հայտնի դեմքերից էր, ում դիմում էին մեծ ու փոքր գործերի համար:  Մտա խանութ, դռան վրա գրված էր՝ ռադ եղեք, փակ է: - Արամ, ես եմ,- ասացի - Անի՞, ներս արի: Փակվեցինք խանութում: Բախտս բերել է, որ մեզ ոչ ոք երբեք չի բռնացրել, թե չէ՝ կվռնդեին տան

Բնոն անհուսորեն այսուայնկողմ է շրջվում, աչքերն անկախ իրենից տարածության մեջ գլորվելով մեկին են փնտրում ու դեմքիս չեն նայում՝ ամաչկոտ միտումնավորությամբ։ Բնոյի ձեռքին տոպրակ կա, մեջը՝ տորթ, ասել է Բնոն, բայց ես վստահ չեմ տորթի հարցում։ Տոպրակի մեջ շատ հանգիստ կարող է ինչ-որ մեկի փշրված գանգը լինել կամ մի քանի չօգտագործված հագուստ՝ հին ու մաշված։ Երեկ Բնոյի ծնունդն էր, բայց այսօր Բնոն ավելի հասուն չէ, քան երեկ, որովհետև դեռ ամաչում է խոսելիս աչքերիս մեջ նայել. եկել կանգնել է դիմացս ու Էլենի մասին է խոսում։ Աչքերի մեջ կայծեր կան, իհարկե չեմ տեսնում, բայց կայծերից մի քանիսն իմ կողմն են ուղղված, ներկայությունը զգում եմ։   - Հավանու՞մ ես Էլենին,- հարցնում եմ - Չէ,- դեմքիս չնայելով ասում է, հետո ոգևորությամբ ցույց տալիս հեռախոսի մեջ պահած սքրինշոթը՝ Էլենի խիստ մտերմիկ շնորհավորանքով։ Բնոն խառնված է իրար Էլենի զգացմունքների մասին լիարժեք տեղեկություն չունենալուց, ու այդ անիմացությունից ամաչում է հետս խոսի. - Էլենն ընկեր ունի,-  ասում է: Բնոյի իրական անունը հանկարծակի ասելը նրան հունից հանում

Լիլիթը` իր անունից գոհ, վազում է ու ամեն անցնողին պատմում, թե ինչքան լավն է ինքը. - Ես սիրուն բլթակներ ունեմ,- ասում է, -այնքան ճիշտ են կազմված, որ ցանկացած օղ իրեն գտնում է այնտեղ։ Լիլիթը միշտ չէ այդպիսին եղել, մի քանի տարի առաջ գլուխը կախ էր քայլում ու հաշվում մայթի նախշերը, անգիր հիշում էր, թե որոնց վրա ինչ բծեր ու ավելորդություններ կային։ Բացի այդ, Լիլիթն իր դասարանում միակն էր, ով կարողացել էր չորս շաբաթից շարունակ հայելու մեջ չնայելու մրցույթը հաղթել։ Այդ ընթացքում սկսել էր իրեն մի տեսակ ներսից տեսնել, հայելիների կողքով անցնելիս էլ ընկղմվում էր մտքերի մեջ, խուսափում էր ինքն իրենից: Իսկ այսօր Լիլիթը վազում է ու բղավում անցորդներին, թե որքան լավն է ինքը.  - Ես պայծառ միտք ունեմ, երևակայությանս ոչ ոք հասնել չի կարող, այ հիմա վազում եմ ու զգում եմ, թե ոնց եմ շողում: Անցորդներն իհարկե չտեսնելու էին տալիս ու շտապում իրենց գործերով, բայց Լիլիթը չէր դադարում իր մասին պատմելը - Ես սովորել եմ ինքս ինձ սիրել, ժամանակին զզվում էի ինձնից, բայց հիմա գիտեմ, թե որքան լավն եմ: Իրականում Լիլիթին