Skip to main content

թռիչք սենյակում


Տղան՝ մութ հայացքով,

որ վրաս փռված մատներն էր կոտրում, ասում էր. 


Թույլ տուր գիտակցությանդ դուրս գալ մարմնիդ ճանկերից

ու տեսնել սպիտակ լույսից բացի

այլ վայրեր,

թող այն դուրս հոսի ճեղքերից քո

ու լցվի սենյակ՝ աշխարհին քեզ միացնող

միակ անկյունը.


ասում էր ու մատները կոտրում.


Անդունդ կա իմ ու քո մեջ՝

լցված այն տաք բաներով, որ միասին պատրաստեցինք 

արդեն հանգչող կրակի վրա 

ու պարզեցինք իրար՝ ագահության ումպն անելու,

գետեր կան դանդաղ հոսող ու կանգ առնող կես ճամփին,

երազ կա բոսորագույն, 

ցամաքած ծերուկն է նստել ափին

ու ձեռքով անում ՝ հազի մեջ խեղդված։

Ու որքան,

որքան մեռած մարմիններ՝ իմ ու քո միջեւ,

ու իրենք բոլորն իմ հայացքն ունեն,

թունավոր բույսեր՝

իրենք իրենց վրա հարձակվող

ու թռչունների հոսքեր, 

հոսքեր, 

հոսքեր։


Կողքիդ պառկած էի, երբ

ականջիդ՝ համարյա շշուկով,

ասացի․

ուզում եմ քեզ թքել դուրս,

ուզում եմ հայտնվես դրսում,

ինձնից դուրս,

երազիցս դուրս,

երազիս դիպչող բաներից էլ դուրս,

հեռու մի տեղ, 

դառնաս հող ու փուշ,

որ գան ու տրորեն քեզ կենդանիներն ազնիվ,

համտեսեն ու ոչինչ չստանան սնուցումիցդ։


Ու հետո՝

կանաչ հագուստներիդ տակ,

ճանկերդ տեսա,

կարծում էի, թե վաղուց կորցրել ես իրենց,

խնդրում էի քեզ,

որ նոր հեքիաթներ հյուսես

ճանկերիցդ այն, որ ես էի սարքել քեզ համար։

Համբերիր մի քիչ

ու դու կտեսնես,

թե որքան սարսափ կա հայացքիս մեջ,

լիքը անուններ, որ քոնը չեն

բորբոսնած կարոտ, վրան՝ սերմեր ու ձայնը՝ սոսկալի․

տես, թե ինչ ես արել ինձ հետ,

մարմինդ դարձել է կիսատ պատկեր, 

չավարտված՝ մատիտը կորցնելու պատճառով միայն։


Ուզում եմ թքել քեզ հեռու մի տեղ,

որ չդիպչես երազիս 

որ չդիպչես երազիս մոտ գտնվող բաներին։


Ու գոռում եմ՝

Դավի՜թ,

անունդ մոռացեմ եմ,

Դավիթ եմ հիշում քեզ ու գոռում՝ 

Դավիթ, ձայներ մի հանիր,

դու գիտես, որ Դավիթի ձայների հետևում դու ես թաքնված:


Հերիք է թափառես երազներիս ամենահիմար վայրերում,

որտեղ նույնիսկ ես չեմ գնում,

դուրս արի փողոց, 

թե կարող ես՝ ձեռքով բարևիր ու իջիր ներքև,

գիտակցությանս դռնից անցիր 

ու թե միամիտ հայտնվես մոռացման արահետում,

կմտնես ներս

կմտնես ներս:


Քեզ կուլ տալ չարժեր

Comments

Popular posts from this blog

Ոլորտ գույնի

կարմիր երազ Երազ կարմրավուն պոչով գիսաստղի մասին, երազ կարմիր թուշիկներով ագռավի մասին, որ կարմիր իրերն է կտցահարում, կարմիր որդեր անկյունում,  հողից կարմիր թել են ստանում ու հյուսում ողնաշարին իրենց բոսորագույն, կարմիր երաժշտության ձայներ՝ գույնից բորբոքված օդում, կարմիր մոլորակն իր վրայից թափ է տալիս գույնը, կարմիր աքլորականչ ու որսորդի զրույց կարմիր․ կարմիր ուրուներ առանձնատներում ապրող․ կարմիր ծակծկոցներ ոտնաթաթերիդ․ երազ կարմիր վիհի մասին։ կանաչ արկղ Ներսում լիքը սուլիչներ, կանաչ դե մինոր, հատակին փշրած կեղևներ, կանաչ էգ թռչուն․ թևերն անզոր թափահարում է ու ձյուն բերում, կանաչ մարգարեություն՝ հենված արկղին, ճտքակոշիկներով կանաչ հրեշ․ բերանը բացուխուփ է անում ու մրմնջում, թե որքան հեռու է հրեշանոցը, բերանից կանաչ անձրևանոցներ են թափվում ու արկղից դուրս գալիս՝ կանաչ ծավալով լցված արկղից։ դեղին հեքիաթ Դեղին վերմակի մեջ փաթաթված արքայադուստր դեղնած ձայնալարերով, դեղին զարդատուփ՝ անկողնուց ճոճվող, ներսում՝ արքայի փտած ոսկորներ միմյանց հետ կռվող , դեղին պատերազմ ներսում, պատից կախված դե

հարցազրույց

[ Սյունեի ու իմ հարցազրույցի գաղտնի տարբերակը ] Սյունն ինձ հարցնում ա `  Մար, քանի տարի ա գործում բլոգը, ու ինչի ես ընտրել Վոլտերա-ն որպես կեղծանուն :))) Մարին սկսում ա  տակից դուրս գալը ` Բլոգս գործում ա 2012 թվականից, էդ ժամանակ, երբ որ բացեցի բլոգս, առաջին անգամ սկսեցի գրել, դրանից առաջ երբեք փորձ չէի արել գրելու` ոչ փոքր տարիքում, ոչ պատանեկան տարիքում, ընդհանրապես շատ պարապ երեխա էի  ու երբեք մտքովս էլ չէր անցնի, որ ես կգրեմ մի օր: Երբ որ բլոգս բացեցի , պատկերացում չունեի, թե ինչ ա ինձ սպասվում: Էդ բլոգի շնորհիվ` այսինքն գրելու, ես կիլոմետրերով աճեցի: Մարդիկ տարիներով մի քանի մետր են առաջ քայլում, ես մի շաբաթում էստեղից հասնում էի մինչև Զատկի կղզի ու հետ գալիս: Էդ հսկայական ճանապարհը որ անցա, իմ երկուսուկես տարեկան, նոր նոր ատամ փոխող բլոգիս եմ պարտական: Որ ձեռքս ճար լիներ, կպաչեի իրան [էստեղ Մարիի բլոգն ամաչում ա]   Ինչի Վոլտերա. Մի քանի վարկած կա էդ անվան հետ կապված:  Հիմա անգամ չեմ էլ հիշում, թե երբ ու ոնց որոշեցի Վոլտերա, հավանաբար որպես Վոլտեր անվան աղջկական տարբերակը: Հ

Ճռռոց

...Լավ, կգնանք: Խոստանում եմ: Երջանիկ էի: Գիտեի, որ իր խոստման տերն է: Ու էդպես էլ եղավ: Գնացինք: Ճանապարհին նախապատրաստվում էի այդ ամենը տեսնելուն: Ինձ ուժ էի տալիս, բռունցքներս պինդ սեղմել էի: Մետրոյով էինք գնում: Ռելսերի ձայնը հաճելի էր: Սիրտս անհանգիստ էր, ուժեղ էր բաբախում: Չէի ուզում, որ շուտ հասնեինք: Էնքան հուզված էի, որ նկատեց: -Դե լավ, հասնում ենք, քիչ մնաց: Ախր չգիտեր, որ ուզում էի՝ չհասնեինք, բայց եթե այդ ամենն իրեն ասեի, ինձ գժի տեղ կդներ ու կասեր՝ ամբողջ ամառ հոգիս հանեցիր, թե գնա´նք: Հիմա էլ չես ուզում: Շատ լավ, հետ ենք վերադառնում: Սարսափած իր խոսքերից (որոնք կասվեին, եթե ինձ լավ չպահեի) լռեցի: Վերջապես հասանք: Դուրս եկանք մետրոյից ու սկսեցինք քայլել: Դրսում դեռ լույս էր: Քայլեցինք երկար: Արդեն երևում էր տունը: Սիրտս սկսեց ավելի արագ խփել: Անցանք հին աղբարկղի կողքով: Նայեցի աղբարկղին՝ շատ էի կարոտել: Մոտեցանք դարպասին: Խնդրեցի, որ ես հրեմ դարպասը: Չմերժեց: Հրեցի: Դժվարությամբ բացվեց: Բացվելուց էլ ճռռաց: Հին ճռռոց էր դա: Ականջներումս փորձեցի պահել այդ ձայնը