Skip to main content

Կհասնի


2045 թ: Յոթգլխանի արև: Ձիու քայլ: Սպասում է: Թանկանոց ժամացույց: Հինգն անց ութսունհինգ: Երեք հատ վառող բան: Կանգնած է: Չի քայլում: Սպասում է: Վեց սեղանատամ: Քոր է գալիս: Ցավոք: Ցուրտ: Առաջին գլխի արևամուտ: Երեք կին: Գեր: Մեծ: Տեսնում է: Չի լսում: Դա ուրիշ բան: Հավանաբար: Չի գալու: Ավաղ: Չշնչել: Կիսատ որոշում: Հինգ աստղանի երկինք: Երրորդ գլխի արևամուտ: Կարմրասև: Հետ նայել: Ում: Չգիտեմ: Ընտրել ինքնուրույն: Պառկած վիճակ: Կարող է շարժվել: Հոգնածություն: Կարմրեց: Գնում է: Չի գնում: Գնում է: Չի գնում: Հետ չնայել: Բարեբախտաբար: Յոթերորդ գլխի արևամուտ: Կռիվ:

Հինգն անց վեց: Կտեսնի: Չի տեսնի: Արդեն տեսնում է: Ասֆալտ: Դեպք է: Իսկապես: Ծնկել: Հազվադեպ վերև: Առաջ է նայում: Տասնչորս ոտք: Գնում է: Չի գնում: Գնում է: Հասնում է: Լսում է: Փակ տեղ: Չի անցնելու: Քեզ է թվում: Կանցնի: Համոզված: Չխոսել: Կլինի միջոց: Չի լինի արդյունք: Չի շարժվում: Գնում է: Վազել: Արագ: Դանդաղ: Բարակ: Հաստ: Այո: Կբերեն: Կհասցնեն: Ժամանակն է: Կանաչ լաթեր: Մթնեց: Սիրում են: Նայած: Անցնում է: Ահա: Չփախնել: Ու վերջ: Կստացվի: Գուցե: Ցատկ: Վազք: Ծնկել: Ցատկ: Պառկել: Կստացվի: Առաջ: Երկու հատ թռիչք: Չընկնել: Հասնել: Հասկացողություն: Երկար-բարակ ճառ: Անտեսել: Թաքուն: Կողքանց: Բարևել: Չթողնել: Թողնել: Չթողնել: Թողնել: Երկոտանի ութոտնուկ: Կարող ես որ: Կասկածում ես: Չէ: Խոսում եմ էլի: Չխանգարել: Հասնում է արդեն: Ուշադիր: Կողմնակի աչքեր: Անտեսել: Տեսել: Անտեսել: Տեսել: Բացվում է: Մնաց երկուսը: Ճարպակալած քայլ: Ծանր քայլ: Կողմնակի քայլ: Վեց անց կես: Դարպաս: Մտնում են: Դուրս են գալիս: Կանցնի: Չի անցնի: Երկար ու նեղ: Պատ: Չոր: Թեփոտած:


Կհասնի: Չի հասնի: Կհասնի: Չի հասնի: Կհասնի: Չի հասնի:

Չհասավ:

Comments

  1. անտանելի թույն ա..
    ինքս էլ չեմ հասակնում, ինչի մասին ա, բայց սկսում ես մտածել սա կարդալուց հետո:
    ցխկում ա:
    փոխում է մի բան մեջդ:
    ու թքած էն վերջին -ի վրա:
    իր ու քո հավասար` Տադո

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Միալար

Աշուն է...Բռռռ: Սկսել եմ մրսել: Դրսիս ու ներսիս ջերմաստիճանները հավասարվել են իրար: Ուղղակի ցուրտ է: Չէ, դժգոհ չեմ: Սովոր եմ ցրտին: Արդեն երկու տարի է ներսիս սառնության հետ հաշտվել եմ: Երկար ժամանակ կռիվ-կռիվ էինք խաղում, ավելի ուշ փորձեցինք հաշտվել, անգամ միասին տանգո ենք պարել բաց պատշգամբում, հետո էլի կռիվներ....էս անգամ բարձերով էինք կռիվ անում, երեխեքի պես, իրար բմբուլները քամուն էինք տալիս, հետո սովորեցինք իրար վրա ուշադրություն չդարձնել: Ես ցերեկներն էի արթուն, ինքն իր գործը գիշերներն էր անում, դե մեկ էլ մայրամուտին: Հետո արդեն մոռացանք իրար գոյության մասին: Հա, արդեն դրսում էլ է ցուրտ: Էդպիսին է սառնությունը: Բավարարվել չունի: Դե իհարկե, ներսս իրեն հերիք չէր, անպայման պիտի դրսում էլ ցույց տար իրեն: Հոգնել եմ արդեն: Ձեռքի հետ էլ դողացնում եմ, փաթաթվել եմ ծածկոցի տակ, ինքս ինձ համոզում եմ, որ ինձ դուր է գալիս ցուրտը: Այս մի անգամն էլ ստացվեց համոզել: Ես սիրու՛մ եմ ցուրտը: Ու մեկ էլ գրել չի ստացվում: Ոչ մի կերպ: Ոչ սկզբից, ոչ վերջից, ոչ մի տեսակի: Դատարկությու՞ն...Չէ՛: Դաոն վկա, ս...

Ճռռոց

...Լավ, կգնանք: Խոստանում եմ: Երջանիկ էի: Գիտեի, որ իր խոստման տերն է: Ու էդպես էլ եղավ: Գնացինք: Ճանապարհին նախապատրաստվում էի այդ ամենը տեսնելուն: Ինձ ուժ էի տալիս, բռունցքներս պինդ սեղմել էի: Մետրոյով էինք գնում: Ռելսերի ձայնը հաճելի էր: Սիրտս անհանգիստ էր, ուժեղ էր բաբախում: Չէի ուզում, որ շուտ հասնեինք: Էնքան հուզված էի, որ նկատեց: -Դե լավ, հասնում ենք, քիչ մնաց: Ախր չգիտեր, որ ուզում էի՝ չհասնեինք, բայց եթե այդ ամենն իրեն ասեի, ինձ գժի տեղ կդներ ու կասեր՝ ամբողջ ամառ հոգիս հանեցիր, թե գնա´նք: Հիմա էլ չես ուզում: Շատ լավ, հետ ենք վերադառնում: Սարսափած իր խոսքերից (որոնք կասվեին, եթե ինձ լավ չպահեի) լռեցի: Վերջապես հասանք: Դուրս եկանք մետրոյից ու սկսեցինք քայլել: Դրսում դեռ լույս էր: Քայլեցինք երկար: Արդեն երևում էր տունը: Սիրտս սկսեց ավելի արագ խփել: Անցանք հին աղբարկղի կողքով: Նայեցի աղբարկղին՝ շատ էի կարոտել: Մոտեցանք դարպասին: Խնդրեցի, որ ես հրեմ դարպասը: Չմերժեց: Հրեցի: Դժվարությամբ բացվեց: Բացվելուց էլ ճռռաց: Հին ճռռոց էր դա: Ականջներումս փորձեցի պահել այդ ձայնը...

Թալիսմանը

Իրեն արգելված է եղել ումպ անել դեղին բաժակից՝ դրված սեղանի ուղիղ կենտրոնում, մեջն էլ սպիտակ փոշի, որ վայրկյաններ առաջ ունեցել է իր հստակ կլորավուն ձևը: Իրականում բաժակն այնքան դեղին չի եղել, որքան դեղնած։ Ժամեր առաջ սպիտակ ու ոսկեգույն համադրությամբ ատամներ ունեցող բժշկուհին ասել է իրեն, որ արգելում է հենց այդ բաժակից օգտվելը. - Քոնը չէ, Էլիզա, հազար անգամ ասացի, այն մյուս հիվանդին է պատկանում: «Հենց առաջին պահից, երբ տեսա այդ անհասկանալի գույն ունեցող սեղանը, միանգամից ներսս մթնեց»,- այսպես է պատմել Էլիզան, երբ բժշկուհին հարցրել է, թե ինչու է ապշած նայում այդ կենցաղային հասարակ առարկային: Էլիզան, երբ տեսել է հիվանդանոցում իրեն հատկացված տեղը, միանգամից բացականչել է, որ իրեն դուր է գալիս ու պալատի փոխարեն անընդհատ դղյակ բառն է օգտագործել, երևի սխալմամբ, իսկ հետո Էլիզայի պալատի անունը հենց դղյակ էլ մնացել է` նույնիսկ բժիշկների շշուկներում: Երբ բժշկուհին այդ օրն իրեն զգուշացրել է ոչ մի դեպքում չօգտվել սեղանին դրված բաժակից, Էլիզան խելոք գլխով է արել բժշկուհուն ու այդ պահին աչքը պատահաբար...