Կարծում
եմ, որ գրելու մեջ թաքնված են մանկությանս
բոլոր արահետները, բոլոր
գույներն ու ձևերը, որոնք ընկալելու համար
դեռ շատ ճանապարհ ունեմ անցնելու, բոլոր
էակները երբևիցե ստեղծված ու մի քիչ էլ տարածություն՝ սպասասրահի պես մի բան, որտեղ ապրում
եմ այն ընթացքում միայն, երբ չեմ գրում:
Մարի է անունս, ես համարյա թե վստահ եմ,
որ գրելը միակ բանն է, որի համար իրոք արժի ամեն ինչ ուղարկել գրողի ծոցը, եթե կա
դրա կարիքը: Ես ունեցել եմ զգայարաններով հարուստ մանկություն ու խիստ տարօրինակ
պատանեկություն, որից հետո հայտնվել եմ մի այնպիսի շերտում, որտեղ ամեն ինչ պարզ է
ու խորը, բայց ոչ անհատակ:
Ասում են, որ ես լավ գլուխ եմ հանում
մարդկային հարաբերություններից, ինտուիցիաս անփոխարինելի է, բառերի հետ խաղալ եմ
սիրում, սիրում եմ կապվել ենթագիտակցությանս ամենամոգական շերտերի հետ ու իրենցից
տեղեկություններ կորզել իմ մասին: Մի քիչ ստացվում է:
Երազներիս
հետ մտերիմ եմ, երազներս կարողանում եմ վերլուծել, երազներիս զգայարաններին
հավատարիմ եմ, իրենց հետ խիստ զգույշ եմ ու հարգալից:
Ես
սովորել եմ իմ սուբյեկտիվ իրականության համար ամենալավ դպրոցում՝ Մխիթար Սեբաստացի
կրթահամալիրում:
Հիմնական
մասնագիտությունս ընտրել եմ զբոսաշրջությունը ու էլի իմ սուբյեկտիվ իրականության
մեջ փայփայել եմ այն՝ մինչ
այն պահը, երբ վերջնական թողել եմ ու գնացել:
Հիմա
աշխատում եմ Թումոյում՝ ուսուցանող մարզիչ եմ, մտերիմ եմ իսկական հրաշամանուկների՝
պատանիների հետ, ովքեր երբեք չեն կորցնի իրենց կարևորությունն ու արժեքն իմ
կյանքում:
Գրել
սկսել եմ 2012 թվականից, թե ինչպես կամ ինչու՝ երբեք չեմ համարձակվել
մտածել այդ մասին:
Ամեն
ինչ սկսել է գրելու մասին միտք ունենալուց, երբ հասկացել եմ, որ այդ միտքն անչափ հաճելի է քիմքիս:
Ծնվել
եմ 1995 թ. դեկտեմբերի 26-ին:
Փոքր
տարիքում սիրում էի լպստել մեր տան կահույքը, երբ մաման սպիրտով մաքրում էր,
սիրում էի գրքերի փոշին շնչել, կապված էի մեր տան բոլոր սենյակների հետ՝
ամեն մեկին յուրովի:
Հետո
մի օր պարզեցի, որ մանկությունս չափազանց լավ եմ հիշում, այնպիսի
մանրամասնություններ, որ վախենում եմ անգամ բարձրաձայնել:
Գրելն ինձ համար խնամք է էգոյիս հանդեպ,
կենսական անհրաժեշտության օրգան է՝ ֆիզիկապես գոյություն ունեցող ու այդ մասին
անընդհատ հիշեցնող:
Եթե մի օր դադարեմ գրելը՝ մարդկանց
կուտեմ: Սրանում գրեթե համոզված եմ:
Իսկ եթե օրերից մի օր էդ հրաշամանուկներին դու մոռանաս` ուրեմն իմացիր որ էլ այն չես դու։
ReplyDeleteՄարի՜
Քո մասին գրածները ամենահաճուկքովն են կարդացվում։