Skip to main content

Հեղինակի մասին


Կարծում եմ, որ գրելու մեջ թաքնված են մանկությանս բոլոր արահետները, բոլոր գույներն ու ձևերը, որոնք ընկալելու համար դեռ շատ ճանապարհ ունեմ անցնելու, բոլոր էակները երբևիցե ստեղծված ու մի քիչ էլ տարածություն՝ սպասասրահի պես մի բան, որտեղ ապրում եմ այն ընթացքում միայն, երբ չեմ գրում:

Մարի է անունս, ես համարյա թե վստահ եմ, որ գրելը միակ բանն է, որի համար իրոք արժի ամեն ինչ ուղարկել գրողի ծոցը, եթե կա դրա կարիքը: Ես ունեցել եմ զգայարաններով հարուստ մանկություն ու խիստ տարօրինակ պատանեկություն, որից հետո հայտնվել եմ մի այնպիսի շերտում, որտեղ ամեն ինչ պարզ է ու խորը, բայց ոչ անհատակ:

Ասում են, որ ես լավ գլուխ եմ հանում մարդկային հարաբերություններից, ինտուիցիաս անփոխարինելի է, բառերի հետ խաղալ եմ սիրում, սիրում եմ կապվել ենթագիտակցությանս ամենամոգական շերտերի հետ ու իրենցից տեղեկություններ կորզել իմ մասին: Մի քիչ ստացվում է:

Երազներիս հետ մտերիմ եմ, երազներս կարողանում եմ վերլուծել, երազներիս զգայարաններին հավատարիմ եմ, իրենց հետ խիստ զգույշ եմ ու հարգալից:

Ես սովորել եմ իմ սուբյեկտիվ իրականության համար ամենալավ դպրոցում՝ Մխիթար Սեբաստացի կրթահամալիրում:

Հիմնական մասնագիտությունս ընտրել եմ զբոսաշրջությունը ու էլի իմ սուբյեկտիվ իրականության մեջ փայփայել եմ այն՝ մինչ այն պահը, երբ վերջնական թողել եմ ու գնացել:

Հիմա աշխատում եմ Թումոյում՝ ուսուցանող մարզիչ եմ, մտերիմ եմ իսկական հրաշամանուկների՝ պատանիների հետ, ովքեր երբեք չեն կորցնի իրենց կարևորությունն ու արժեքն իմ կյանքում:

Գրել սկսել եմ 2012 թվականից, թե ինչպես կամ ինչու՝ երբեք չեմ համարձակվել մտածել այդ մասին

Ամեն ինչ սկսել է գրելու մասին միտք ունենալուց, երբ հասկացել եմ, որ այդ միտքն անչափ հաճելի է քիմքիս:

Ծնվել եմ 1995 թ. դեկտեմբերի 26-ին:

Փոքր տարիքում սիրում էի լպստել մեր տան կահույքը, երբ մաման սպիրտով մաքրում էր, սիրում էի գրքերի փոշին շնչել, կապված էի մեր տան բոլոր սենյակների հետ՝ ամեն մեկին յուրովի:

Հետո մի օր պարզեցի, որ մանկությունս չափազանց լավ եմ հիշում, այնպիսի մանրամասնություններ, որ վախենում եմ անգամ բարձրաձայնել:

Գրելն ինձ համար խնամք է էգոյիս հանդեպ, կենսական անհրաժեշտության օրգան է՝ ֆիզիկապես գոյություն ունեցող ու այդ մասին անընդհատ հիշեցնող:

Եթե մի օր դադարեմ գրելը՝ մարդկանց կուտեմ: Սրանում գրեթե համոզված եմ:

Comments

  1. Իսկ եթե օրերից մի օր էդ հրաշամանուկներին դու մոռանաս` ուրեմն իմացիր որ էլ այն չես դու։
    Մարի՜
    Քո մասին գրածները ամենահաճուկքովն են կարդացվում։

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Միալար

Աշուն է...Բռռռ: Սկսել եմ մրսել: Դրսիս ու ներսիս ջերմաստիճանները հավասարվել են իրար: Ուղղակի ցուրտ է: Չէ, դժգոհ չեմ: Սովոր եմ ցրտին: Արդեն երկու տարի է ներսիս սառնության հետ հաշտվել եմ: Երկար ժամանակ կռիվ-կռիվ էինք խաղում, ավելի ուշ փորձեցինք հաշտվել, անգամ միասին տանգո ենք պարել բաց պատշգամբում, հետո էլի կռիվներ....էս անգամ բարձերով էինք կռիվ անում, երեխեքի պես, իրար բմբուլները քամուն էինք տալիս, հետո սովորեցինք իրար վրա ուշադրություն չդարձնել: Ես ցերեկներն էի արթուն, ինքն իր գործը գիշերներն էր անում, դե մեկ էլ մայրամուտին: Հետո արդեն մոռացանք իրար գոյության մասին: Հա, արդեն դրսում էլ է ցուրտ: Էդպիսին է սառնությունը: Բավարարվել չունի: Դե իհարկե, ներսս իրեն հերիք չէր, անպայման պիտի դրսում էլ ցույց տար իրեն: Հոգնել եմ արդեն: Ձեռքի հետ էլ դողացնում եմ, փաթաթվել եմ ծածկոցի տակ, ինքս ինձ համոզում եմ, որ ինձ դուր է գալիս ցուրտը: Այս մի անգամն էլ ստացվեց համոզել: Ես սիրու՛մ եմ ցուրտը: Ու մեկ էլ գրել չի ստացվում: Ոչ մի կերպ: Ոչ սկզբից, ոչ վերջից, ոչ մի տեսակի: Դատարկությու՞ն...Չէ՛: Դաոն վկա, ս...

Ճռռոց

...Լավ, կգնանք: Խոստանում եմ: Երջանիկ էի: Գիտեի, որ իր խոստման տերն է: Ու էդպես էլ եղավ: Գնացինք: Ճանապարհին նախապատրաստվում էի այդ ամենը տեսնելուն: Ինձ ուժ էի տալիս, բռունցքներս պինդ սեղմել էի: Մետրոյով էինք գնում: Ռելսերի ձայնը հաճելի էր: Սիրտս անհանգիստ էր, ուժեղ էր բաբախում: Չէի ուզում, որ շուտ հասնեինք: Էնքան հուզված էի, որ նկատեց: -Դե լավ, հասնում ենք, քիչ մնաց: Ախր չգիտեր, որ ուզում էի՝ չհասնեինք, բայց եթե այդ ամենն իրեն ասեի, ինձ գժի տեղ կդներ ու կասեր՝ ամբողջ ամառ հոգիս հանեցիր, թե գնա´նք: Հիմա էլ չես ուզում: Շատ լավ, հետ ենք վերադառնում: Սարսափած իր խոսքերից (որոնք կասվեին, եթե ինձ լավ չպահեի) լռեցի: Վերջապես հասանք: Դուրս եկանք մետրոյից ու սկսեցինք քայլել: Դրսում դեռ լույս էր: Քայլեցինք երկար: Արդեն երևում էր տունը: Սիրտս սկսեց ավելի արագ խփել: Անցանք հին աղբարկղի կողքով: Նայեցի աղբարկղին՝ շատ էի կարոտել: Մոտեցանք դարպասին: Խնդրեցի, որ ես հրեմ դարպասը: Չմերժեց: Հրեցի: Դժվարությամբ բացվեց: Բացվելուց էլ ճռռաց: Հին ճռռոց էր դա: Ականջներումս փորձեցի պահել այդ ձայնը...

Թալիսմանը

Իրեն արգելված է եղել ումպ անել դեղին բաժակից՝ դրված սեղանի ուղիղ կենտրոնում, մեջն էլ սպիտակ փոշի, որ վայրկյաններ առաջ ունեցել է իր հստակ կլորավուն ձևը: Իրականում բաժակն այնքան դեղին չի եղել, որքան դեղնած։ Ժամեր առաջ սպիտակ ու ոսկեգույն համադրությամբ ատամներ ունեցող բժշկուհին ասել է իրեն, որ արգելում է հենց այդ բաժակից օգտվելը. - Քոնը չէ, Էլիզա, հազար անգամ ասացի, այն մյուս հիվանդին է պատկանում: «Հենց առաջին պահից, երբ տեսա այդ անհասկանալի գույն ունեցող սեղանը, միանգամից ներսս մթնեց»,- այսպես է պատմել Էլիզան, երբ բժշկուհին հարցրել է, թե ինչու է ապշած նայում այդ կենցաղային հասարակ առարկային: Էլիզան, երբ տեսել է հիվանդանոցում իրեն հատկացված տեղը, միանգամից բացականչել է, որ իրեն դուր է գալիս ու պալատի փոխարեն անընդհատ դղյակ բառն է օգտագործել, երևի սխալմամբ, իսկ հետո Էլիզայի պալատի անունը հենց դղյակ էլ մնացել է` նույնիսկ բժիշկների շշուկներում: Երբ բժշկուհին այդ օրն իրեն զգուշացրել է ոչ մի դեպքում չօգտվել սեղանին դրված բաժակից, Էլիզան խելոք գլխով է արել բժշկուհուն ու այդ պահին աչքը պատահաբար...