հոգեբանական մազեր

-դե ասում էի չէ, ոչ մի մազ էլ չկա

- մամ, բայց ախր: 

Ուղիղ մի շաբաթ շարունակ կոկորդումս ինչ-որ անհայտ ծագման մազ էր հայտնվել, որը ոչ մի կերպ դուրս գալ չէր ուզում: Ու խանգարում էր: Գիշերները խեղդվում էի, ցերեկները չէի կարողանում հաց ուտել: Մաման ասում էր՝ տանենք բժշկի: Ես էլ բժիշկներից մի այլ ձևի եմ վախենում:

- չէ,- ասում էի,- դուրս կգա, ոչինչ 

Վերջը չդիմացա: Գնացի: Ինչ-որ գործիքներով նայեց, հետո հարցեր տվեց: Ասեց, բայց դու հիշում ե՞ս, էն պահը, երբ որ էդ մազը կուլ ես տվել: Ես ոչ մի պահ էլ չէի հիշում: Ասեցի՝ չէ: Հետո հարցրեցի՝ հնարավո՞ր է, էնտեղ ինչ-որ տեղ փաթաթված լինի: Ծիծաղեց: Ես էլ նեղվեցի: Մի անգամ էլ ստուգեց: Ասեց, որ էնտեղ ոչ մի մազ էլ չկա, ասեց մազն ուղեղիդ մեջ է, ասեց, որ էդ հոգեբանական մազ է, էն որ քեզ թվում է, որ կա, բայց իրականում չկա: Հետո ասեց, աշխատիր էդ ուղղությամբ չմտածել, պատկերացրու, որ մազ էր, ես էլ հանել եմ: Ժպտաց, թեթևակի ուսիս խփեց, ասեց՝ նորմալ է, քո տարիքում հոգեբանական մազեր ունենալը նորմալ է: Տուն եկա: Ճիշտ ա: Կոկորդումս ոչ մի մազ չկար: 

Եկա տուն ու մոռացա դրա մասին: Ամեն ինչ անցավ գնաց: բայց ուղեղիս հոգեբանական՝ իմ տարիքին բնորոշ հիստերիկ մազերը մնացին… ու դեռ երկար կմնան