Պատմեք ինձ ձեր աղետների մասին, մարդիկ: Ես ոչինչ այլևս չեմ պահանջի ձեզնից: Ես կթաքնվեմ ծառի հետևում, արմատների մեջ, այնպես, որ չերևամ, ես կծածկեմ դեմքս դեղնավուն կտորով: Ինձ հետ կիսեք ձեր աղետները: Դրանք ինձնից ու սենյակիս պատերից բացի ոչ ոք չի տեսնի: Ես դրանք մեխերով ու ասեղներով լցված զարդատուփում կպահեմ, որ ոչ ոք կարիք չունենա բացելու ու տեսնելու, թե ներսում ինչ կա: Դուք ինձ ասեք ձեր աղետների տեղը: Ես կգնամ ու կգտնեմ իրենց, առանց աղերսանքները հաշվի առնելու մազերից քարշ կտամ իմ տարածք ու կկողպեմ: Ես նրանց սովամահ կանեմ: Ես կխեղդեմ նրանց բարձով: Ես ձեր աղետների հարցերը կլուծեմ, միայն թե ասեք ինձ նրանց տեղը, մարդիկ:
Դեն նետեք անհանգստությունը, հոգնությունն ու ցրտահարված լինելու զգացումը: Դատարկ ձեռքերով, բաց ուսերով նստեք իմ սենյակում: Ես ձեր աչքին չեմ երևա: Պատի անկյունից լուռ կլսեմ ձեր պատմությունը: Հետո կիջնեմ ներքև, եթե կարիք լինի: Կամ ընդհանրապես կչքվեմ սենյակից: Ինձ ձեր աղետներն են հարկավոր, ձեր պատմություններն այդ աղետների մասին: Ես խոցելի ու թույլ պատմություններից կախում ունեմ, ինձ հարկավոր են ձեր ցավերը: Պատմեք ինձ ձեր աղետների մասին, մարդիկ:
Իսկ հետո ես կպատմեմ իմը: Կասեմ, թե երբ է եղել իմ վերջին ջրհեղեղը, ինչի պատճառով, քանի զոհ եմ ունեցել: Մանրամասներով: Ջրի ամեն մի կաթիլի պատմության պես երկար:
Բայց մինչ այդ դուք ինձ տվեք ձեր երկրաշարժերի ու հրաբուխների ցուցակը, նկարագրեք ձեր նախավերջին ցունամին, վերջին երաշտը, ամենաառաջին ձնաբուքը: Խոսեք ինձ հետ ձեր աղետներից, մարդիկ:
Միգուցե դրանից հետո այլևս վնասված չզգաք ու մոռանաք զոհերի աննկարագրելի քանակի մասին:
Ուղղակի մի քանի րոպեով: Հենեք ծնկներիս ձեր գլուխը, ձեռքերիս մեջ դրեք ձեր քերծվածքները, բաց երակները, արյունոտ հիշողությունները:
Ինձ տվեք ձեր աղետները, մարդիկ: Անվերադարձ տվեք:
Comments
Post a Comment