Skip to main content

Ոլորտ գույնի


կարմիր երազ

Երազ կարմրավուն պոչով գիսաստղի մասին,

երազ կարմիր թուշիկներով ագռավի մասին,

որ կարմիր իրերն է կտցահարում,

կարմիր որդեր անկյունում, 

հողից կարմիր թել են ստանում ու հյուսում

ողնաշարին իրենց բոսորագույն,

կարմիր երաժշտության ձայներ՝

գույնից բորբոքված օդում,

կարմիր մոլորակն իր վրայից թափ է տալիս գույնը,

կարմիր աքլորականչ ու որսորդի զրույց կարմիր․

կարմիր ուրուներ առանձնատներում ապրող․

կարմիր ծակծկոցներ ոտնաթաթերիդ․

երազ կարմիր վիհի մասին։


կանաչ արկղ

Ներսում լիքը սուլիչներ,

կանաչ դե մինոր,

հատակին փշրած կեղևներ,

կանաչ էգ թռչուն․

թևերն անզոր թափահարում է ու ձյուն բերում,

կանաչ մարգարեություն՝ հենված արկղին,

ճտքակոշիկներով կանաչ հրեշ․

բերանը բացուխուփ է անում ու մրմնջում, թե որքան հեռու է հրեշանոցը,

բերանից կանաչ անձրևանոցներ են թափվում

ու արկղից դուրս գալիս՝

կանաչ ծավալով լցված արկղից։


դեղին հեքիաթ

Դեղին վերմակի մեջ փաթաթված արքայադուստր

դեղնած ձայնալարերով,

դեղին զարդատուփ՝ անկողնուց ճոճվող,

ներսում՝ արքայի փտած ոսկորներ

միմյանց հետ կռվող ,

դեղին պատերազմ ներսում,

պատից կախված դեղնավուն փերի՝

լեզուն դուրս է հանել,

նախկին անեծքներից վանկերն իրար միացրել,

չորացած փայտիկն էլ առաջ է բերել․

կախարդում է։


կապույտ համոզմունք

Մանկության մետաղյա ձող,

հյուսիսային քամուց օրորվում է,

ձողի ներսում՝ ջրի կապույտ մարմին,

երազների հոսքն անցնում է ջրի մարմնի միջով

դեպի գլխավոր երակը քնի,

ջրային երազ

թաց երազ,

մանկության կապույտ ննջարան,

կապույտ փեշերով մաման 

օրորոցն է կարգի բերում,

օրորոցի ներսինը՝

գիտակցության մյուս կողմում

խորտակվում է ջրի մարմնի մեջ



սպիտակ խորան

Բևեռում՝ խորքից տատանվող խրճիթ,

ներհայեցողություն,

խրճիթը՝ շրջապատված սպիտակ բնությամբ

մառախուղ՝ լցված խրճիթի փայտե երախում,

եղյամ՝ աչքերի շուրջը,

սպիտակ հոգոց՝ խրճիթից լսվող,

սառցե կտորներով պատրաստված դամբարան,

ձյան խրթխրթոցի ձայն,

սպիտակ մորթի ունեցող բևեռախույզը

մոտեցավ խրճիթին,

տեսավ ձյան աղբյուրը․

երկնքին խառնված սպիտակ խորան։

Comments

Popular posts from this blog

Միալար

Աշուն է...Բռռռ: Սկսել եմ մրսել: Դրսիս ու ներսիս ջերմաստիճանները հավասարվել են իրար: Ուղղակի ցուրտ է: Չէ, դժգոհ չեմ: Սովոր եմ ցրտին: Արդեն երկու տարի է ներսիս սառնության հետ հաշտվել եմ: Երկար ժամանակ կռիվ-կռիվ էինք խաղում, ավելի ուշ փորձեցինք հաշտվել, անգամ միասին տանգո ենք պարել բաց պատշգամբում, հետո էլի կռիվներ....էս անգամ բարձերով էինք կռիվ անում, երեխեքի պես, իրար բմբուլները քամուն էինք տալիս, հետո սովորեցինք իրար վրա ուշադրություն չդարձնել: Ես ցերեկներն էի արթուն, ինքն իր գործը գիշերներն էր անում, դե մեկ էլ մայրամուտին: Հետո արդեն մոռացանք իրար գոյության մասին: Հա, արդեն դրսում էլ է ցուրտ: Էդպիսին է սառնությունը: Բավարարվել չունի: Դե իհարկե, ներսս իրեն հերիք չէր, անպայման պիտի դրսում էլ ցույց տար իրեն: Հոգնել եմ արդեն: Ձեռքի հետ էլ դողացնում եմ, փաթաթվել եմ ծածկոցի տակ, ինքս ինձ համոզում եմ, որ ինձ դուր է գալիս ցուրտը: Այս մի անգամն էլ ստացվեց համոզել: Ես սիրու՛մ եմ ցուրտը: Ու մեկ էլ գրել չի ստացվում: Ոչ մի կերպ: Ոչ սկզբից, ոչ վերջից, ոչ մի տեսակի: Դատարկությու՞ն...Չէ՛: Դաոն վկա, ս...

Ճռռոց

...Լավ, կգնանք: Խոստանում եմ: Երջանիկ էի: Գիտեի, որ իր խոստման տերն է: Ու էդպես էլ եղավ: Գնացինք: Ճանապարհին նախապատրաստվում էի այդ ամենը տեսնելուն: Ինձ ուժ էի տալիս, բռունցքներս պինդ սեղմել էի: Մետրոյով էինք գնում: Ռելսերի ձայնը հաճելի էր: Սիրտս անհանգիստ էր, ուժեղ էր բաբախում: Չէի ուզում, որ շուտ հասնեինք: Էնքան հուզված էի, որ նկատեց: -Դե լավ, հասնում ենք, քիչ մնաց: Ախր չգիտեր, որ ուզում էի՝ չհասնեինք, բայց եթե այդ ամենն իրեն ասեի, ինձ գժի տեղ կդներ ու կասեր՝ ամբողջ ամառ հոգիս հանեցիր, թե գնա´նք: Հիմա էլ չես ուզում: Շատ լավ, հետ ենք վերադառնում: Սարսափած իր խոսքերից (որոնք կասվեին, եթե ինձ լավ չպահեի) լռեցի: Վերջապես հասանք: Դուրս եկանք մետրոյից ու սկսեցինք քայլել: Դրսում դեռ լույս էր: Քայլեցինք երկար: Արդեն երևում էր տունը: Սիրտս սկսեց ավելի արագ խփել: Անցանք հին աղբարկղի կողքով: Նայեցի աղբարկղին՝ շատ էի կարոտել: Մոտեցանք դարպասին: Խնդրեցի, որ ես հրեմ դարպասը: Չմերժեց: Հրեցի: Դժվարությամբ բացվեց: Բացվելուց էլ ճռռաց: Հին ճռռոց էր դա: Ականջներումս փորձեցի պահել այդ ձայնը...

Կապույտ հորիզոնը

Ինձ համար քայլում եմ փողոցի երկայնքով, մեկ էլ աշխարհի բոլոր ծայրերում ինչքան վրեժխնդիր մեռել կա` գալիս, մազերիցս քաշում է, նստում է ուսերիս ու իրար հետևից վրեժի մասին գիտական հոդվածներ կարդում: Ես այդ պահին, պարտադիր պայման է, ձեռքիցս բաց եմ թողնում թղթերի կույտը, որ պիտի տանեի տուն ու աշխատեի իրենցով, պայուսակիցս հանում ու փողոց եմ շպրտում մի քանի րոպե առաջ գնված գրքերը, որ թեթև մարմնով դիմավորեմ մեռելներին, և հետո իրենց պատմածները բավական են կյանքիս մնացած տարիները դրական հիշողություններով ու հույզերով լցնելու համար: Ուսիս թառած մեռելներիս վերջույթները բրդից հագուստ են հիշեցնում, որ այդ պահին ուզում եմ փաթաթել ուսերիս՝ իրենց ձայնը տակառի հնչողությամբ լսելու համար:  Հենց մոտենում եմ անցումին, լուսակիրները դեղնավուն գույն են ստանում, որ մեռելների ճաշակով լինի ու փողոցն անցնելիս ուղեղս չմթագնի: Ամենազավեշտալին երևի այն է, որ իրենք մի պահից այն կողմ մոռանում են ուսատիրոջն ու սկսում իրար հետ վիճելը՝ ոսկորների, մոխիրների ու կապույտ հորիզոնների թեմաներով: Վերջին թեման միայն Ծաղկամեռելն ...