Մահ

Ես մահացա ինն անց երեսուն րոպեին, երբ Բարիդսկի փողոցի լույսերը դեռ չէին վառել։ Ես շտապում էի տուն և ճիշտն ասած տրամադրություն չունեի զբոսնելու Բարիդսկուն կից գտնվող այգում։ Այդ օրն իմ կյանքի ամենաանհաջող օրն էր։ Առավոտյան ես արթնացա շատ ուշ և այդ պատճառով ուշացա մի շատ կարևոր հանդիպումից։

Արթնանալուց հետո փորձեցի նախաճաշ պատրաստել, որը նույնպես անհաջող ստացվեց, և ես ստիպված եղա պատվիրել որևէ բան՝ սովամահ չլինելու համար։ Հետո սկսվեց զանգերի տեղատարափն այն անձանց կողմից, որոնց հետ պետք է հանդիպեի։

Ես անջատեցի հեռախոսն ու տանից դուրս եկա։ Դեռ ժամը երեքն էլ չէր, երբ ուժեղ գլխացավ սկսվեց և ստիպված եղա տուն վերադառնալ, քանի որ մոռացել էի խմել բժշկի նշանակած հաբերը։ Տուն հասնելուց հետո հասկացա, որ բանալին տանն եմ թողել։ Ինքս ինձ հայհոյելով ոտքով հարվածեցի դռանը, որով կատաղեցրի հարևանի շանը, և որն էլ սկսեց միալար հաչալ, ու ես ստիպված եղա փախչել այդտեղից։

  Եվ դրանից բացի գլխացավս ուժեղացավ և ես լուռ շտապեցի դեղատուն։ Լավ էր՝ գրպանումս գումար կար և ես դեղատանը պարտք մնացի այդ հաբերի գումարի ուղիղ կեսը։ Հետո հանկարծ հիշեցի, որ իմ տան բանալիներից մեկը ես տվել էի իմ մտերիմ ընկերոջը։ Այդ ժամանակ ես քաղաքից դուրս էի մեկնում, և նա խնդրել էր իմ բացակայության ընթացքում մնալ իմ բնակարանում, և ես նրան չէի մերժել։ Իսկ հետո լրիվ մոռացել էի բանալու մասին։ Ես կենտրոնացա և փորձեցի ծրագրել, թե ինչպես եմ հասնելու ընկերոջս մոտ, (Նա բնակվում էր Մալզիվի փողոցում) եթե մեքենան այնտեղ է հասնում մոտավորապես կես ժամում, իսկ ես ինձ մոտ ոչ մի գրոշ չունեի, և որոշեցի ոտքով գնալ, ու ըստ իմ հաշվարկների՝ ես Մալզիվի պետք է հասնեի մոտ տասն անց երեսուն րոպեին։ Բայց դա դրսում մնալուց ավելի լավ էր։ Նախ որոշեցի, թե որ ճանապարհով գնամ, որ ավելի շուտ հասնեմ, սակայն շուտով պարզեցի, որ Բարիդսկուց Մալզիվի հասնելու միայն մեկ ճանապարհ կա, որն ամենևին էլ կարճ չէ։ Ճանապարհին ոչ ոքի չհանդիպեցի։ Դա անգամ լավ էր, քանի որ կարող էի հանդիպել նրանց, ում հետ այդ օրը հանդիպման էի։ Բայց հետո այդ միտքն ինձ անհեթեթ թվաց, որովհետև նրանք հազիվ թե այդտեղով անցնեին։ Հաճելի էր քայլելը, եթե չհաշվեինք ուժեղ գլխացավս և արդեն շարքից դուրս եկած նյարդերս։ Արդեն մթնում էր, և ես լսում էի փողոցային շների հաչոցները։ Ես արագացրի քայլերս։ Ինձ հետաքրքիր էր, թե ժամը քանիսն է։ Նայեցի ժամացույցին. Յոթն անց էր երեսուն րոպե, իսկ ես արդեն հասնում էի։ Մի քանի րոպե անց վառվեցին փողոցի լույսերը և ես ավելի պարզ տեսա այն վայրը, որտեղով քայլում էի։ Դա մի փոշոտ վայր էր՝ կիսաքանդ շինություններով։ Կես ժամ անց հասա Մալզիվի՝ մի աղքատիկ փողոց իր մռայլ շենքերով։ Նորից նայեցի ժամացույցին։ Ժամը ութն էր։ Ես սխալվել էի իմ հաշվարկներում՝ ոնց որ միշտ։ Ինձնից ևս մի քանի րոպե պահանջվեց գտնելու ընկերոջս բնակարանը, որովհետև վաղուց նրան չէի այցելել։ Ես փորձեցի մտածել այն մասին, թե ինչ կլինի ինձ հետ, եթե ընկերս տանը չլինի։ Սակայն դա չպատահեց։ Նա տանն էր և սովորության համաձայն բարձր երաժշտություն էր լսում, որի պատճառով ուշ բացեց բնակարանի դուռը։ Սկզբում զարմացավ ինձ տեսնելով, բայց հետո համակերպվեց այդ մտքի հետ ու ինձ ներս հրավիրեց։ Մենք խոսելու ժամանակ չունեցանք, որովհետև, ինչպես հասկացա, նա մենակ չէր և ընկերների հետ զբաղված էր խմելով։ Մի քանի բառով նկարագրեցի գալուս պատճառը։ Նա անհետացավ սենյակից, և երբ վերադարձավ՝ ինձ հանձնեց իմ բնակարանի բանալին։ Դրանից հետո ինձ գումար տվեց տուն հասնելու համար, և ես հասկացա, որ իմ գնալու ժամանակն է։ Երբ արդեն դուրս էի եկել մուտքից, ինձ թեթևացած զգացի՝ ձեռքումս զգալով բանալին ու գումարը։ Փողոցում մի քանի րոպե սպասելուց հետո տաքսի նստեցի և ուղևորվեցի Բարիդսկի։ Տեղ հասնելով՝ իջա մեքենայից և քիչ էր մնում մոռանայի վճարել գումարը, և ավելորդ անախորժություններից զերծ մնալու համար գումարն արագ խցկեցի վարորդի ձեռքն ու քայլեցի տուն։ Բարիդսկու լույսերը դեռ չէին միացրել։ Տուն հասնելու համար պետք էր փողոցն անցնել։ Քանի որ մութ էր, ուշադիր նայեցի փողոցի երկու կողմերը և մեքենա չտեսնելով՝ քայլեցի առաջ։ Այդ պահին հանկարծ մեքենայի ձայն լսեցի և աչքերիս առաջ երևացին մեքենայի աղոտ լույսերը, որոնք աստիճանաբար վերացան։ Ինչ–որ գրողի տարած մեքենա էր դա, որը հավանաբար ինձ չնկատելով՝ անխղճաբար անցել էր վրայովս։ Իսկ հետո ավելորդ խնդիրներ չունենալու համար լուռ հեռացել էր՝ ասես ոչինչ չէր պատահել։ Իմ դիակը գտան առավոտյան և Բարիդսկուց անմիջապես տեղափոխեցին դիահերձարան։ Ես մահացել էի վզիս կոտրվածքից և գլխի ուժեղ ցնցումից։ Դիահերձարանում էլ հայտնաբերեցին ևս մի քանի կոտրվածք, որոնք արդեն ոչ մի նշանակություն չունեին։

Ես մահացա այդպես էլ չհասնելով տուն։