Գունաթափություն

Հիշողություն:
Անգույն ծակոցներ:

Մի տղա էր
կապույտ-կանաչ աչքերով,
սուր ծակոցներ ու
մազեր:

Դեղին դաշտերի
ցողունները 
հավասար էին
տղայի խոնավ
ոտքերին:

Մարդիկ էին,
ժխոր,
սենյակից եկող
նրբերշիկի հոտ,
սպիտակ բմբուլներ,
կաթնաշոռ
ու հասկ:

Տղան էր
փոքրիկ:

Սեղանն էր:
սփռոցի գույնն էլ
նման էր
տղայի
կարմիր հագուստի
վերջին կոճակին:

Տղայի տարիքն էլ
հավասար էր
վերջին կոճակին
ու ժանգոտ-հողոտ
խողովակներին
նստած բազմության
հայհոյանքների
թվի քանակին:

Արև էր
դեղին
ու քրտինք հանող
քարոտ թեքություն:

Սպիտակ կեպիով
ու ցրիվ եկած
էություններով
ինչ-որ գոյություն,
գունոտ մասնատում:

Արևի դեղինն ու
այն տղայի
կոճակի թելի
սպիտակ-վարդագույնն 
իր մեջ ամփոփած
ինչ-որ մեծություն:

Այն ժխորից
ու բազմությունից
դուրս եկած փուշը
դիպավ տղային
ու վարդագույնոտ 
այն գոյությանը:

Իսկ ժխորից
դուրս եկած 
սուրը
դիպավ տղայի
կանաչ բլուզի
կոճակի թելին:

Կոճակը պոկվեց,
Ու ինչ-որ անձայն
մի բան մասնատվեց:

Սենյակից եկող
նրբերշիկի հոտ:

Ինչ-որ տեղ
ինչ-որ մի բան
դադարեց,
մակարդում,
կանգառ,
թթված կաթնաշոռ,
ու արևից խանձված
անդարձելի հասկ:

Խողովակային
բազմություններում
մարդիկ լռեցին:

Իսկ այն վարդագույն,
գունեղ էության
վերջին մասնիկը
հավասարվեց
իր Պո-ի սիրած
թռչնի գույներին: