The mist ֆիլմում ( ով որ տեսել ա կհիշի, ով որ չի տեսել թող չնայի էդ ֆիլմը երբեք, երբեք, երբեք) մի պահ կա, որ կանանցից մեկն ինքնասպան ա լինում` դեղեր խմելով: Ուրեմն կողքից մտածում ես ինչի էլի, սաղ շուրջդ մեռնողներ են, մահը կողքերդ ֆռֆռում ա, դու բռնում ինքնասպան ե՞ս լինում: Ոնց որ հատուկ շատացնես իրեն: Ու էս ֆիլմում լիքը տարբեր կերպարներ կան, ովքեր էդ սարսափելի իրավիճակին տարբեր ձևերով են արձագանքում. մեկը վախից տակն ա անում, մյուսը պայքարում ա, էն մեկն առիթից օգտվում ա, մեկը սթափ ա, մյուսը հիստերիկ, մեկը լացում ա, մյուսը ատամները սեղմած դիմանում ա: Ու որ հիմա մտածում եմ` ես որ մեկը կլինեի էդ ժամանակ, մտքիս մենակ էն ինքնասպան լինողն ա գալիս: Հա, ես կբռնեի ու դեղեր կխմեի: Դա կամ թուլություն ա կամ չափից դուրս շատ ազատության ձգտում էն պահերին, երբ որ դու իրավունք չունես տենց բաների մասին մտածելու: Ինքնասպան լինելով դու քեզ վեր ես դասում մնացածից, ովքեր կողքդ տանջվում են: Ցույց ես տալիս, թե դու ինչքան կաս, որ փոխանակ սպասես գան քեզ ուտեն, քո կամքով ես մեռնում: Դու մինչև վերջին պահը քեզ բարձր ես դասում մյուսներից, որ տեսեք` իմ էգոն էնքան կա, որ ինքն իր ցանկությամբ կմեռնի, իսկ դուք էնքան չկաք, որ ձեզ կգան ու կուտեն էդ անիծյալ մառախուղի մեջ պախկվածները: Ու ես ինձ տենց բարձր էլ կդասեի բոլորից, դրա համար էլ կբռնեի ու ինքնուրույն կմեռնեի:
Աշուն է...Բռռռ: Սկսել եմ մրսել: Դրսիս ու ներսիս ջերմաստիճանները հավասարվել են իրար: Ուղղակի ցուրտ է: Չէ, դժգոհ չեմ: Սովոր եմ ցրտին: Արդեն երկու տարի է ներսիս սառնության հետ հաշտվել եմ: Երկար ժամանակ կռիվ-կռիվ էինք խաղում, ավելի ուշ փորձեցինք հաշտվել, անգամ միասին տանգո ենք պարել բաց պատշգամբում, հետո էլի կռիվներ....էս անգամ բարձերով էինք կռիվ անում, երեխեքի պես, իրար բմբուլները քամուն էինք տալիս, հետո սովորեցինք իրար վրա ուշադրություն չդարձնել: Ես ցերեկներն էի արթուն, ինքն իր գործը գիշերներն էր անում, դե մեկ էլ մայրամուտին: Հետո արդեն մոռացանք իրար գոյության մասին: Հա, արդեն դրսում էլ է ցուրտ: Էդպիսին է սառնությունը: Բավարարվել չունի: Դե իհարկե, ներսս իրեն հերիք չէր, անպայման պիտի դրսում էլ ցույց տար իրեն: Հոգնել եմ արդեն: Ձեռքի հետ էլ դողացնում եմ, փաթաթվել եմ ծածկոցի տակ, ինքս ինձ համոզում եմ, որ ինձ դուր է գալիս ցուրտը: Այս մի անգամն էլ ստացվեց համոզել: Ես սիրու՛մ եմ ցուրտը: Ու մեկ էլ գրել չի ստացվում: Ոչ մի կերպ: Ոչ սկզբից, ոչ վերջից, ոչ մի տեսակի: Դատարկությու՞ն...Չէ՛: Դաոն վկա, ս...
Comments
Post a Comment