Ֆոլքներ կարդալը մեռնելուն հավասար մի բան է, հատկապես էս մեկը: Բայց մի առավելություն ունի, չես կարողանում կտրվել իրենից: Կարդալու ամբողջ ընթացքում մոտս գլխացավ էր սկսվում, աչքերս հոգնում էին, ձեռքիս ափերը` քոր գալիս: Մի խոսքով տարօրինակ բաներ էին կատարվում:
Աշխարհի ամենաերկար նախադասություններով գրքերից է, մենակ վեցերորդ գլխում մի նախադասություն կա, որը 1288 բառից ա կազմված:
Հարավային գոթիկա ժանրում է գիրքը (հարավային գոթիկան հարավում կատարվող պատմությունների մասին է, որոնց մեջ գերբնական երևույթների, պաշտամունքների, հավատալիքների, սնոտիապաշտության ազդեցությունը շատ մեծ է: Էդ պատմություններում մարդիկ սերնդից սերունդ իրար են փոխանցում կոնկրետ երևույթների կամ մարդկանց հանդեպ վախը, կողմնապահությունը կամ խուսափումը)
Ընթացքում հերոսներից ամեն մեկը իր տեսանկյունից է խոսում: Դժվարամարս, բարդ-ընկալելի, լիքը համեմատություններով, շատ խիտ բովանդակությամբ գիրք է: Խորհուրդ տալ չեմ կարող ոչ ոքի, կվախենամ նույնիսկ էդ ուղղությամբ մտածել:
Ֆոլքները ակնարկներով է խոսում, մի բանի շուրջ հազար անգամ պտտվում է, ամեն անուն տալիս է դրան, բացի հենց բուն երևույթից: Դրա համար տարբեր ձևերով ես հասկանում ու մեկնաբանում գրածը:
Ընդհանրապես հարավի մասին պատմությունները շատ են առանձնահատուկ, հնարավոր չի ոչ մի ուրիշ գրքի հետ խառնել:
Հերոսներից գլխավորի` Սաթփենի մասին գրքի սկզբից մինչև վերջ ինչ վատ կարծիք ասես որ չի ասվում, մտածում ես` ով ա էս հրեշը, որ էսքան վախենում են բոլորն իրենից: Բայց մինչև վերջ էլ կոնկրետ չի նշում, թե իր արածներից որոնք էին էդքան հրեշավոր:
Էլենը օդերի մեջ սավառնող, վերացական մարդ էր, իսկ քույրը` Ռոզան` ընդհակառակը, հողից էր կառչած, բայց արտաքին աշխարհից ինքն իրեն դուրս էր համարում, որովհետև ամբողջ ժամանակ դիտորդի դերում էր:
Մնացած հերոսների մասին շատ բարդ է ինչ-որ բան ասելը, հեչ համակարգված չէին իրենք:
Տեսնես Ֆոլքների գլխում ինչ ա կատարվել էս գիրքը գրելու ընթացքում:
Comments
Post a Comment