Երբեմն, բավականին հաճախ նույնիսկ, պիտի հարգել մեր մեջ ապրող անտաղանդ գրողին, իրեն գրողի տեղ դրած նվնվիկ մարդուն, գրել ձևացնողին, ժամերով սպիտակ էկրանին նայող ու դատարկության մեջ լող տվողին. եթե չլիներ ինքը, մեր ձեռքերի շարժումը ոչ մի վայրկյան դադար չէր տա ու մի օր սպառվելու աստիճան կթուլանար, մենք էլ շնչահեղձ կլինեինք գրողներին հատուկ գերլցված պարկի զգացողությունից: Կուտակվելուն պիտի ժամանակ տրամադրել, ներքին քաոսի պայմաններում չպիտի գրել, զոռով չպիտի գրել, ծննդաբերելուն բնորոշ ցավերի մեջ չպիտի լինել գրելու ընթացքում, չգրելը որպես անեծք չպիտի դիտարկել, այլ շնորհված ժամանակ՝ մի քիչ ապրելու, ընթրելու, սիրելիների հետ զրուցելու: Որովհետև գիտենք, որ ամենավերջում, մեկ է՝ պիտի գրելուն հանգենք, անընդհատ շրջապտույտի մեջ գտնվող գնացքին, մեզ տանջամահ անողին, գիտենք, որ բոլոր քայլերի վերջը միշտ գրելն է, ու վերջից էլ հետո՝ ապրելու էն մյուս կողմում, շարունակությունն ու անվերջությունը էլի գրելն է:
Աշուն է...Բռռռ: Սկսել եմ մրսել: Դրսիս ու ներսիս ջերմաստիճանները հավասարվել են իրար: Ուղղակի ցուրտ է: Չէ, դժգոհ չեմ: Սովոր եմ ցրտին: Արդեն երկու տարի է ներսիս սառնության հետ հաշտվել եմ: Երկար ժամանակ կռիվ-կռիվ էինք խաղում, ավելի ուշ փորձեցինք հաշտվել, անգամ միասին տանգո ենք պարել բաց պատշգամբում, հետո էլի կռիվներ....էս անգամ բարձերով էինք կռիվ անում, երեխեքի պես, իրար բմբուլները քամուն էինք տալիս, հետո սովորեցինք իրար վրա ուշադրություն չդարձնել: Ես ցերեկներն էի արթուն, ինքն իր գործը գիշերներն էր անում, դե մեկ էլ մայրամուտին: Հետո արդեն մոռացանք իրար գոյության մասին: Հա, արդեն դրսում էլ է ցուրտ: Էդպիսին է սառնությունը: Բավարարվել չունի: Դե իհարկե, ներսս իրեն հերիք չէր, անպայման պիտի դրսում էլ ցույց տար իրեն: Հոգնել եմ արդեն: Ձեռքի հետ էլ դողացնում եմ, փաթաթվել եմ ծածկոցի տակ, ինքս ինձ համոզում եմ, որ ինձ դուր է գալիս ցուրտը: Այս մի անգամն էլ ստացվեց համոզել: Ես սիրու՛մ եմ ցուրտը: Ու մեկ էլ գրել չի ստացվում: Ոչ մի կերպ: Ոչ սկզբից, ոչ վերջից, ոչ մի տեսակի: Դատարկությու՞ն...Չէ՛: Դաոն վկա, ս...
Comments
Post a Comment