Skip to main content

Սենդվիչներ


- Մեզ յոթ ու կես սենդվիչ, ու միայն մեկը՝ խոզի մսով,- լսվեց փայտե տանիքին նմանվող սեղանի մոտից, որտեղ թվում էր, թե հնարավոր չէ յոթ ու կես հոգի տեղավորել:

Իրենց յոթ ու կես սենդվիչ, ու միայն մեկը՝ խոզի մսով՝ տարօրինակ արտահայտությունը սրճարանից մի կերպ հասավ խոհանոց առանց ակնառու փոփոխությունների:

Խոհարարի օգնականը նորեկներից էր, անունը՝ Մարդուկ: Ոչ ոք չէր հասկանում այդ անվան նշանակությունը, Մարդուկն էլ փորձում էր պատշաճ աշխատանքով ծածկել իր տարօրինակությունները:

Յոթ ու կես սենդվիչ պատրաստելը նորեկի գործ է՝ Մարդուկի վրա նետեց աշխատողներից ամենասուր լեզու ունեցողը, ում կատակով Մատուտակ էին ասում: Մարդուկը փորձեց չհանել իր վրայից առեղծվածային պարտականությունն ու անցավ գործի:

Խոհանոցը այնքան նեղ տարածք էր զբաղեցնում, որ այնտեղ գտնվողներից յուրաքանչյուրի շնչառությունը լսվում էր ամենուր և խառնվում էր խոհանոցային այլ ձայների հետ, որոնք ընդհանուր քաոսի էին վերածվում: Յոթ ու կես սենդվիչ պատրաստելը այդ խառնաշփոթի մեջ միայն Մարդուկին կհանձնարարվեր: Ի վերջո, ընդունելով իր՝ նորեկի մշտական պարտությունը, նա անցավ գործի: Սենդվիչներից միայն մեկի մեջ խոզի միս՝ հիշեց ընդհանուր միտքը և փորձեց կռահել, թե մյուսների մեջ այդ դեպքում ինչ պիտի դնել: Ամեն ինչ թողնելով պատահականության հույսին, փորձեց նորեկի շարժուձևով իրարից առանձնացնել բաղադրիչները և դրանք դասավորել հացի մեջ:

Առաջին սենդվիչը համեմեց տապակած լոլիկով և կարտոֆիլի ու պանրի խառնուրդով, որ քիչ առաջ էր պատրաստել: Առաջին սենդվիչը պատրաստ է՝ սկսեց բարձրաձայն հույս տալ իրեն և մյուսներին էլ ցուցադրել, որ գործ է արել:

Երկրորդ սենդվիչի հացը չկարողացավ ճիշտ կողմից բացել ու փշուրները թափվեցին հատակին՝ սևացնելով առաջին սենդվիչի կարճատև հաջողությունը:

Դատարկաբանությամբ ես զբաղված՝ լսվեց Մատուտակի սրամիտ ձայնը ու երրորդ սենդվիչի պատրաստությունները սկսվեցին:

Մարդուկը դժվարությամբ էր կարողանում շնչել գոլորշով ու տարատեսակ հոտերով լցված խոհանոցում ու աչքերը անընդհատ համեմված մատներով սեղմում էր: Մատուտակի ներկայությունը էլի ավելի տհաճ դարձավ հինգերորդ սենդվիչից հետո, երբ նա կանգնեց Մարդուկի ետևում ու կրկնեց Մարդուկի շարժումները՝ չափազանցված ու ավելորդ ծաղրով:

Սա՝ հացի չորացած կտոր է, իսկ սա թարմը: Այ թարմի մեջ էլ կպատրաստեմ մյուս սենդվիչը, այ որ թարմ չեղավ այն, ինձ հաստատ գործից դուրս կհանեն: Կարևորը թարմն է, թարմը՜,- Մատուտակը շարունակում էր ծաղրուծանակի ենթարկել Մարդուկի անմեղ գործունեությունը: Իսկ այդ ընթացքում Մարդուկն արդեն պատրաստել էր յոթերորդ սենդվիչը՝ խոզի մսով, ինչպես որ կարգադրված էր:

Մատուտակի մատները կոշտացած էին ու տձև, երբ սկսեց սենդվիչները թռցնել Մարդուկից և օդում պահել, որպեսզի էլ ավելի հունից հանի Մարդուկին:

Խոհանոցում բացի իրենցից, կարծես թե ոչ ոք չկար: Մարդուկը աղերսագին հայացքով փորձում էր համոզել Մատուտակին հետ վերադարձնել սենդվիչները.

Ընդամենը կես հատ է մնացել, որ ավարտեմ, հետո սրտիդ ուզածի չափ ձեռ կառնես ինձ՝ խնդրում էր Մարդուկը, բայց Մատուտակն էլ ավելի էր բորբոքում իրավիճակն ու հաճույք ստանում դրանից:

Կես հա՜տ, հահահաա, ով է տեսել կես հատով սենդվիչ պատրաստել, հիմարի գլուխ: Կես հա՜տ, այն էլ յոթ ու կես: Մենակ քո կլոր ու դատարկ գլխի մեջ նման միտք կառաջանար, որ այդ անհեթեթ պատվերը ինքդ կատարես: Դրանք վաղուց արդեն գնացել են սրճարանից, մութն էլ ընկել է, իսկ սա նստած իր կես սենդվիչի դարդից լաց է լինում: Խե՜ղճ Մարդուկ,- Մատուտակն այնքան էր տարված իր ելույթով, որ չնկատեց խոհանոցի իսկական խառնաշփոթի սկիզբը, երբ բոլոր կաթսաների կափարիչները մի քանի վայրկյանով օդում հայտնվեցին, հետո՝ ուժգին շրխկոցով նետվեցին հատակին: Մարդուկն, օգտվելով անհասկանալի իրավիճակից, քաշվեց մի անկյուն և փորձեց հացը երկու կես անել, որ ավարտին հասցներ ճակատագրական կես հատիկ սենդվիչի պատրաստությունը:

Ամեն ինչ դեռ կորած չէր իրականում, մինչև այն պահը, երբ խոհանոցի դուռը բացվեց ու մի բարձրահասակ անձնավորություն հաստ ու կոպիտ կրունկները խփելով հատակին՝ ներս եկավ: Սև գլխարկով էր ու հագին մոխրագույն կոստյում: Մատուտակը աչքերը ճպճպացրեց, նա չէր հասկանում՝ երազի մեջ է, թե ոչ ու ինչ գործ ունի այդ նշանավոր թվացող անձը իրենց խոհանոցում: Անծանոթը, արհամարհելով Մատուտակի զարմացած հայացքը, քայլերն ուղեց դեպի խոհանոցի անկյունը, որտեղ կես սենդվիչն էր պատրաստվում:

Մի քիչ էլ՝ ու վերջ,- առանց գլուխը բարձրացնելու հայտնեց Մարդուկը խաղաղված ձայնով:

Անծանոթը մեջքով էր կանգնած Մատուտակին, բայց վերջինիս մի պահ թվաց, որ նա շրթունքներով զրուցում է Մարդուկի հետ:

Կես սենդվիչը պատրաստ է,- հայտարարեց հաղթական ձայնով Մարդուկը ու հետո ավելացրեց,- թարմ մսով է ու ձեր նախընտրությամբ՝ հում է:

Սև գլխարկով լռակյաց բարձրահասակը գլխով արեց, երբ Մարդուկը իրեն հանձնեց յոթ ու կես սենդվիչը և մի քանի անձեռոցիկ՝ քաղաքավարության համար:

Խոհանոցի դուռը անձայն փակվեց անծանոթի հետևից:

Երբ արդեն ամեն ինչ հանդարտվել էր, Մատուտակը զգաց, որ խոհանոցում մենակ է, շատ հստակ զգաց, սակայն հուսահատությունից ինքն իր հետ խոսել սկսեց.

- Մարդու՜կ, կներես, չգիտեմ ինչ էր փչել խելքիս, որ քեզ ծաղրեմ: Ներիր ինձ ու խոհանոցի դուռն էլ բացիր, խնդրում եմ: Ես մի թեթև կլաուստրոֆոբիա ունեմ:

Հետո կանչերը էլ ավելի թախանձագին դարձան.

- Մարդուուուուուուուու՜կ

Բայց արձագանքող չկար ու չկար:

Comments

Popular posts from this blog

Միալար

Աշուն է...Բռռռ: Սկսել եմ մրսել: Դրսիս ու ներսիս ջերմաստիճանները հավասարվել են իրար: Ուղղակի ցուրտ է: Չէ, դժգոհ չեմ: Սովոր եմ ցրտին: Արդեն երկու տարի է ներսիս սառնության հետ հաշտվել եմ: Երկար ժամանակ կռիվ-կռիվ էինք խաղում, ավելի ուշ փորձեցինք հաշտվել, անգամ միասին տանգո ենք պարել բաց պատշգամբում, հետո էլի կռիվներ....էս անգամ բարձերով էինք կռիվ անում, երեխեքի պես, իրար բմբուլները քամուն էինք տալիս, հետո սովորեցինք իրար վրա ուշադրություն չդարձնել: Ես ցերեկներն էի արթուն, ինքն իր գործը գիշերներն էր անում, դե մեկ էլ մայրամուտին: Հետո արդեն մոռացանք իրար գոյության մասին: Հա, արդեն դրսում էլ է ցուրտ: Էդպիսին է սառնությունը: Բավարարվել չունի: Դե իհարկե, ներսս իրեն հերիք չէր, անպայման պիտի դրսում էլ ցույց տար իրեն: Հոգնել եմ արդեն: Ձեռքի հետ էլ դողացնում եմ, փաթաթվել եմ ծածկոցի տակ, ինքս ինձ համոզում եմ, որ ինձ դուր է գալիս ցուրտը: Այս մի անգամն էլ ստացվեց համոզել: Ես սիրու՛մ եմ ցուրտը: Ու մեկ էլ գրել չի ստացվում: Ոչ մի կերպ: Ոչ սկզբից, ոչ վերջից, ոչ մի տեսակի: Դատարկությու՞ն...Չէ՛: Դաոն վկա, ս...

Ճռռոց

...Լավ, կգնանք: Խոստանում եմ: Երջանիկ էի: Գիտեի, որ իր խոստման տերն է: Ու էդպես էլ եղավ: Գնացինք: Ճանապարհին նախապատրաստվում էի այդ ամենը տեսնելուն: Ինձ ուժ էի տալիս, բռունցքներս պինդ սեղմել էի: Մետրոյով էինք գնում: Ռելսերի ձայնը հաճելի էր: Սիրտս անհանգիստ էր, ուժեղ էր բաբախում: Չէի ուզում, որ շուտ հասնեինք: Էնքան հուզված էի, որ նկատեց: -Դե լավ, հասնում ենք, քիչ մնաց: Ախր չգիտեր, որ ուզում էի՝ չհասնեինք, բայց եթե այդ ամենն իրեն ասեի, ինձ գժի տեղ կդներ ու կասեր՝ ամբողջ ամառ հոգիս հանեցիր, թե գնա´նք: Հիմա էլ չես ուզում: Շատ լավ, հետ ենք վերադառնում: Սարսափած իր խոսքերից (որոնք կասվեին, եթե ինձ լավ չպահեի) լռեցի: Վերջապես հասանք: Դուրս եկանք մետրոյից ու սկսեցինք քայլել: Դրսում դեռ լույս էր: Քայլեցինք երկար: Արդեն երևում էր տունը: Սիրտս սկսեց ավելի արագ խփել: Անցանք հին աղբարկղի կողքով: Նայեցի աղբարկղին՝ շատ էի կարոտել: Մոտեցանք դարպասին: Խնդրեցի, որ ես հրեմ դարպասը: Չմերժեց: Հրեցի: Դժվարությամբ բացվեց: Բացվելուց էլ ճռռաց: Հին ճռռոց էր դա: Ականջներումս փորձեցի պահել այդ ձայնը...

Կապույտ հորիզոնը

Ինձ համար քայլում եմ փողոցի երկայնքով, մեկ էլ աշխարհի բոլոր ծայրերում ինչքան վրեժխնդիր մեռել կա` գալիս, մազերիցս քաշում է, նստում է ուսերիս ու իրար հետևից վրեժի մասին գիտական հոդվածներ կարդում: Ես այդ պահին, պարտադիր պայման է, ձեռքիցս բաց եմ թողնում թղթերի կույտը, որ պիտի տանեի տուն ու աշխատեի իրենցով, պայուսակիցս հանում ու փողոց եմ շպրտում մի քանի րոպե առաջ գնված գրքերը, որ թեթև մարմնով դիմավորեմ մեռելներին, և հետո իրենց պատմածները բավական են կյանքիս մնացած տարիները դրական հիշողություններով ու հույզերով լցնելու համար: Ուսիս թառած մեռելներիս վերջույթները բրդից հագուստ են հիշեցնում, որ այդ պահին ուզում եմ փաթաթել ուսերիս՝ իրենց ձայնը տակառի հնչողությամբ լսելու համար:  Հենց մոտենում եմ անցումին, լուսակիրները դեղնավուն գույն են ստանում, որ մեռելների ճաշակով լինի ու փողոցն անցնելիս ուղեղս չմթագնի: Ամենազավեշտալին երևի այն է, որ իրենք մի պահից այն կողմ մոռանում են ուսատիրոջն ու սկսում իրար հետ վիճելը՝ ոսկորների, մոխիրների ու կապույտ հորիզոնների թեմաներով: Վերջին թեման միայն Ծաղկամեռելն ...