Skip to main content

Հունվարյան հարցեր

Տարվա բառը քեզ համար֊ մշտնջենական. չէ կատակ եմ անում, երևի՝ վարժանք


Ինչ լավ սովորություն ես ուզում ձեռք բերել այս տարի֊երևի թե առավոտյան շուտ զարթնելն ու համեմատաբար մինիմալիստական կյանք վարելը


Մանկությունիցդ անմոռանալի հիշողություն֊ գյուղի ծիրանանոցից ցոգոլներ գողանալը ու էդ ցոգոլների երկնային համը (մեր սերնդի արգելված պտուղը, ի դեպ) մեկ էլ half-life֊ը խաղալը պապայի հետ ու հետո երազներում խաղի միջավայրում հայտնվելն ու վախից կուչ գալը


Անցյալի մարդկանցից ու՞մ կուզեիր հանդիպել֊ Պոյին, որ թուշը պաչեի ու Անդերսենին, որ քնելուց ինձ համար հեքիաթ կարդար


Գիրք, որը ցանկացած պարագայում խորհուրդ տալիս ես֊ Հարփեր Լիի "To kill a Mockingbird"-ը, որովհետև անտանելի լավն է ու անտանելի հումանիզմ կա մեջը


Առանց ո՞ր սովորության չես կարող ապրել֊ առանց մտքումս տարբեր սցենարներով տեսարաններ բեմադրելու ծանոթ մարդկանց մասնակցությամբ. դրա անունը իլյուզացում եմ դրել


Որտե՞ղ կուզեիր ապրել ամենաշատը֊ Հայաստանում՝ անխոս։ Դե մեկ էլ կուզեի հաճախ Բլրակ գնալ. վաղուց չեմ եղել


Ամենամեծ դժվարությունը, որ հաղթահարել ես֊ մի շատ ծանր շրջանից եմ վերականգնվել՝ լրիվ մենակ ու առանց կողմնակի օգնության


Գրել, թե նկարել֊ գրել (էս բառից ականջներս խուտուտ են գալիս ❤)


Առավոտյա՞ն ես ավելի ունակ որևէ բան անելու, թե՞ երեկոյան֊ իրականում երեկոյան, բայց ձգտում եմ առավոտյան տեղափոխել հիմնական անելիքներս


Մի բառով նկարագրիր քեզ֊ թափանցիկ


Սիրելի գույնը֊ անընդհատ փոխվում է, երևի ամեն դեպքում կարմիրը


Ի՞նչ ես անում սթրեսից դուրս գալու համար֊ գիրք եմ գնում, երաժշտություն եմ լսում ու լիքը իլյուզացվում եմ, ինչ վերաբերում է գրելուն՝ դա ինձ համար սթրեսից դուրս գալու եղանակ չէ, այլ կենսական նշանակության գործողություն


Ինչպե՞ս ես պլանավորում օրդ֊ մանրակրկիտ, տեղը տեղին


Առավոտյան ինչպե՞ս ես զգում ընդհանուր առմամբ֊ դատարկ եմ զգում, մեկ֊մեկ՝ անհասկանալիորեն մոտիվացված


Քո գերբնական տաղանդներից մեկը֊ մմմ, երևի թե շատ ուտելն ու երբեք չչաղանալը


Վերջին քննադատությունը, որ ստացել ես֊ աշխատանքի վայրում՝ շատ բծախնդրության համար


Ի՞նչ ես զգում, երբ նայում ես երկնքին֊ մի տեսակ բոլոր խնդիրներս չնչին են դառնում, որովհետև զգում եմ մեր մոլորակի աննշան լինելը ողջ տիեզերքի կտրվածքով


Նկարագրիր քո պատանեկան տարիները֊ դե ինչ նկարագրեմ՝ բարդույթներով, ենթամշակութային անձ մը, որ լիքը կարծրատիպեր ուներ, բայց նաև լիքը փախած ու մութ երազանքներ։


Ինչպե՞ս են քեզ նկարագրում քո մտերիմները֊ ասում են, որ շատ բարի եմ, նաև կոտոշավոր ու անտանելի հակառակվող


Ի՞նչ ես զգում, երբ ստիպված ես մեծ լսարանի առջև խոսել֊ ստամոքսս կծկվում է ու մի տեսակ հաճույք եմ ապրում


Ու՞մ ես տեսնում՝ երբ հայելու մեջ ես նայում֊ հարևան Նորիկին


Բաժակը կիսով չափ լի՞քն է, թե՞ կիսով չափ դատարկ֊ բաժակը կիսով չափ դատարկ է, բայց ես այդ դատարկությունն իմ օգտին կօգտագործեմ


Առաջին բանը, որ անում ես արթնանալիս֊ իզուր չհորինեմ՝ ստուգում եմ հեռախոսս։

Comments

Popular posts from this blog

Միալար

Աշուն է...Բռռռ: Սկսել եմ մրսել: Դրսիս ու ներսիս ջերմաստիճանները հավասարվել են իրար: Ուղղակի ցուրտ է: Չէ, դժգոհ չեմ: Սովոր եմ ցրտին: Արդեն երկու տարի է ներսիս սառնության հետ հաշտվել եմ: Երկար ժամանակ կռիվ-կռիվ էինք խաղում, ավելի ուշ փորձեցինք հաշտվել, անգամ միասին տանգո ենք պարել բաց պատշգամբում, հետո էլի կռիվներ....էս անգամ բարձերով էինք կռիվ անում, երեխեքի պես, իրար բմբուլները քամուն էինք տալիս, հետո սովորեցինք իրար վրա ուշադրություն չդարձնել: Ես ցերեկներն էի արթուն, ինքն իր գործը գիշերներն էր անում, դե մեկ էլ մայրամուտին: Հետո արդեն մոռացանք իրար գոյության մասին: Հա, արդեն դրսում էլ է ցուրտ: Էդպիսին է սառնությունը: Բավարարվել չունի: Դե իհարկե, ներսս իրեն հերիք չէր, անպայման պիտի դրսում էլ ցույց տար իրեն: Հոգնել եմ արդեն: Ձեռքի հետ էլ դողացնում եմ, փաթաթվել եմ ծածկոցի տակ, ինքս ինձ համոզում եմ, որ ինձ դուր է գալիս ցուրտը: Այս մի անգամն էլ ստացվեց համոզել: Ես սիրու՛մ եմ ցուրտը: Ու մեկ էլ գրել չի ստացվում: Ոչ մի կերպ: Ոչ սկզբից, ոչ վերջից, ոչ մի տեսակի: Դատարկությու՞ն...Չէ՛: Դաոն վկա, ս...

Ճռռոց

...Լավ, կգնանք: Խոստանում եմ: Երջանիկ էի: Գիտեի, որ իր խոստման տերն է: Ու էդպես էլ եղավ: Գնացինք: Ճանապարհին նախապատրաստվում էի այդ ամենը տեսնելուն: Ինձ ուժ էի տալիս, բռունցքներս պինդ սեղմել էի: Մետրոյով էինք գնում: Ռելսերի ձայնը հաճելի էր: Սիրտս անհանգիստ էր, ուժեղ էր բաբախում: Չէի ուզում, որ շուտ հասնեինք: Էնքան հուզված էի, որ նկատեց: -Դե լավ, հասնում ենք, քիչ մնաց: Ախր չգիտեր, որ ուզում էի՝ չհասնեինք, բայց եթե այդ ամենն իրեն ասեի, ինձ գժի տեղ կդներ ու կասեր՝ ամբողջ ամառ հոգիս հանեցիր, թե գնա´նք: Հիմա էլ չես ուզում: Շատ լավ, հետ ենք վերադառնում: Սարսափած իր խոսքերից (որոնք կասվեին, եթե ինձ լավ չպահեի) լռեցի: Վերջապես հասանք: Դուրս եկանք մետրոյից ու սկսեցինք քայլել: Դրսում դեռ լույս էր: Քայլեցինք երկար: Արդեն երևում էր տունը: Սիրտս սկսեց ավելի արագ խփել: Անցանք հին աղբարկղի կողքով: Նայեցի աղբարկղին՝ շատ էի կարոտել: Մոտեցանք դարպասին: Խնդրեցի, որ ես հրեմ դարպասը: Չմերժեց: Հրեցի: Դժվարությամբ բացվեց: Բացվելուց էլ ճռռաց: Հին ճռռոց էր դա: Ականջներումս փորձեցի պահել այդ ձայնը...

Կապույտ հորիզոնը

Ինձ համար քայլում եմ փողոցի երկայնքով, մեկ էլ աշխարհի բոլոր ծայրերում ինչքան վրեժխնդիր մեռել կա` գալիս, մազերիցս քաշում է, նստում է ուսերիս ու իրար հետևից վրեժի մասին գիտական հոդվածներ կարդում: Ես այդ պահին, պարտադիր պայման է, ձեռքիցս բաց եմ թողնում թղթերի կույտը, որ պիտի տանեի տուն ու աշխատեի իրենցով, պայուսակիցս հանում ու փողոց եմ շպրտում մի քանի րոպե առաջ գնված գրքերը, որ թեթև մարմնով դիմավորեմ մեռելներին, և հետո իրենց պատմածները բավական են կյանքիս մնացած տարիները դրական հիշողություններով ու հույզերով լցնելու համար: Ուսիս թառած մեռելներիս վերջույթները բրդից հագուստ են հիշեցնում, որ այդ պահին ուզում եմ փաթաթել ուսերիս՝ իրենց ձայնը տակառի հնչողությամբ լսելու համար:  Հենց մոտենում եմ անցումին, լուսակիրները դեղնավուն գույն են ստանում, որ մեռելների ճաշակով լինի ու փողոցն անցնելիս ուղեղս չմթագնի: Ամենազավեշտալին երևի այն է, որ իրենք մի պահից այն կողմ մոռանում են ուսատիրոջն ու սկսում իրար հետ վիճելը՝ ոսկորների, մոխիրների ու կապույտ հորիզոնների թեմաներով: Վերջին թեման միայն Ծաղկամեռելն ...