Skip to main content

խոսիր ինձ հետ


Ինձ հետ խոսիր.

անտառի կոները ոտքերիդ տակ են,

լռությունը,

արտաքսումն ու պարերը՝ կրակի շուրջ

քոնն են: Գլուխդ հենիր ազդրերիս ու խոսիր ինձ հետ

վերջացել են պատմությունները

ու պարզվել է, որ սրի արյունն իսկական չէր

ու կրծքավանդակիդ մեջ լող տվող ձկները սատկել են:

Խոսիր ինձ հետ, որ մոռացումը չզգամ

Որ երազներիս գույնով չներկվեն օրգանիզմիս պատերը:

Վարտիքդ թաց է, կանայք մոռացել են քեզ

Ու դուրս հանել մայրական խնամքը ներսիցդ:

Խոսիր ինձ հետ մեր մտերմության մասին

որի հատակագիծը փոխեցիր 

ու մատիտի ծայրը՝ հոշոտված:

Լսու՞մ ես, մեզնից մեկի երախը բաց է 

ու ներսում սպանված կյանքեր կան

աննշան կյանքեր, որ մոռացանք ջրել իրենց:


Ես առնում եմ քո դատարկության համը

սեղմվել ես կոկորդիս

ձայնալարերիցս թաց վարտիքդ ես կախել

ու ինձ խնդրում ես, որ քեզ խնամեմ:

Խոսիր հետս, որ չմեռնեմ թափթփված անկողնումդ

Ջրի մարմինը վերցրու քեզ

Շողքերը, ստվերների անունները, աստվածների խնամքը

վերցրու քեզ

Մազերդ սանրիր, հոգնել եմ անշուք տեսքիցդ

Գիտե՞ս, որ երազումդ հագուստդ էի լվանում

Վրան սպիտակ փշրանքներ կային

ու քո հոտը տհաճ էր, անչափ տհաճ:

Խոսիր հետս, որ չզգամ մոռացումը

Կորուստները քոնն են

Երակները, գետի ճյուղերն ու անանցանելի ծառերը

քոնն են,

տար ինձ դուրս, 

որովհետև հորիզոնս սահմանափակել ես հյուսվածքներովդ:


Խոսիր ինձ հետ այդ մասին,

որ ժամանակների ավարտը չտեսանք

որ գնացիր որսի ու մոռացար ետ գալ

իսկ ես սոված էի ու քեզ տեսնել էի ուզում

որ այդպես էլ չսովորեցրիր ձեռքերով կրակ ստանալ

որ հոգնած էիր ու շրջվեցիր պատի կողմը՝ 

այն հույսով, որ վաղն էլ չես զարթնելու

որ մատներիդ արանքը սնկերով պատվեց

որ ծառի արմատ դարձար

Խոսիր ինձ հետ, որ չզգամ մոռացումը:


Ճանապարհս համառությանդ մոլախոտերը ծածկեցին

ու անվտանգությունն ինձ տարավ սենյակ

հիմարիկ, մոռացել էիր լամպը կարգի բերել

Մոծակների խայթոցը հիշու՞մ ես

Ես, որ քեզ սիրում էի ժամանակների սկզբից ի վեր

հիշու՞մ ես,

օրորոցայինը, մարդիկ, որ ջրհեղեղը տեսան

կանայք, որ խոսել չգիտեին

հիշու՞մ ես:

Ձեռքիդ խալը, որ հետո արյան խոռոչի վերածվեց

Ժանգի համը ջուր խմելիս

նոր բացահայտված մոլորակները

հիշու՞մ ես:

Աչքերիս տակ փոսեր կային՝ լցված կապույտ հեղուկով

Հիշու՞մ ես, որ ասացի՝ կարևոր ես ինձ համար:

Խոսիր ինձ հետ, որ մոռացումը չզգամ:

Comments

  1. Եթե նույնիսկ չկա ցանկություն, միևնույն է, անհնար է չգնալ այնտեղ, ուր տանում ես դու, Մարիշ...

    ReplyDelete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Միալար

Աշուն է...Բռռռ: Սկսել եմ մրսել: Դրսիս ու ներսիս ջերմաստիճանները հավասարվել են իրար: Ուղղակի ցուրտ է: Չէ, դժգոհ չեմ: Սովոր եմ ցրտին: Արդեն երկու տարի է ներսիս սառնության հետ հաշտվել եմ: Երկար ժամանակ կռիվ-կռիվ էինք խաղում, ավելի ուշ փորձեցինք հաշտվել, անգամ միասին տանգո ենք պարել բաց պատշգամբում, հետո էլի կռիվներ....էս անգամ բարձերով էինք կռիվ անում, երեխեքի պես, իրար բմբուլները քամուն էինք տալիս, հետո սովորեցինք իրար վրա ուշադրություն չդարձնել: Ես ցերեկներն էի արթուն, ինքն իր գործը գիշերներն էր անում, դե մեկ էլ մայրամուտին: Հետո արդեն մոռացանք իրար գոյության մասին: Հա, արդեն դրսում էլ է ցուրտ: Էդպիսին է սառնությունը: Բավարարվել չունի: Դե իհարկե, ներսս իրեն հերիք չէր, անպայման պիտի դրսում էլ ցույց տար իրեն: Հոգնել եմ արդեն: Ձեռքի հետ էլ դողացնում եմ, փաթաթվել եմ ծածկոցի տակ, ինքս ինձ համոզում եմ, որ ինձ դուր է գալիս ցուրտը: Այս մի անգամն էլ ստացվեց համոզել: Ես սիրու՛մ եմ ցուրտը: Ու մեկ էլ գրել չի ստացվում: Ոչ մի կերպ: Ոչ սկզբից, ոչ վերջից, ոչ մի տեսակի: Դատարկությու՞ն...Չէ՛: Դաոն վկա, ս...

Ճռռոց

...Լավ, կգնանք: Խոստանում եմ: Երջանիկ էի: Գիտեի, որ իր խոստման տերն է: Ու էդպես էլ եղավ: Գնացինք: Ճանապարհին նախապատրաստվում էի այդ ամենը տեսնելուն: Ինձ ուժ էի տալիս, բռունցքներս պինդ սեղմել էի: Մետրոյով էինք գնում: Ռելսերի ձայնը հաճելի էր: Սիրտս անհանգիստ էր, ուժեղ էր բաբախում: Չէի ուզում, որ շուտ հասնեինք: Էնքան հուզված էի, որ նկատեց: -Դե լավ, հասնում ենք, քիչ մնաց: Ախր չգիտեր, որ ուզում էի՝ չհասնեինք, բայց եթե այդ ամենն իրեն ասեի, ինձ գժի տեղ կդներ ու կասեր՝ ամբողջ ամառ հոգիս հանեցիր, թե գնա´նք: Հիմա էլ չես ուզում: Շատ լավ, հետ ենք վերադառնում: Սարսափած իր խոսքերից (որոնք կասվեին, եթե ինձ լավ չպահեի) լռեցի: Վերջապես հասանք: Դուրս եկանք մետրոյից ու սկսեցինք քայլել: Դրսում դեռ լույս էր: Քայլեցինք երկար: Արդեն երևում էր տունը: Սիրտս սկսեց ավելի արագ խփել: Անցանք հին աղբարկղի կողքով: Նայեցի աղբարկղին՝ շատ էի կարոտել: Մոտեցանք դարպասին: Խնդրեցի, որ ես հրեմ դարպասը: Չմերժեց: Հրեցի: Դժվարությամբ բացվեց: Բացվելուց էլ ճռռաց: Հին ճռռոց էր դա: Ականջներումս փորձեցի պահել այդ ձայնը...

Կապույտ հորիզոնը

Ինձ համար քայլում եմ փողոցի երկայնքով, մեկ էլ աշխարհի բոլոր ծայրերում ինչքան վրեժխնդիր մեռել կա` գալիս, մազերիցս քաշում է, նստում է ուսերիս ու իրար հետևից վրեժի մասին գիտական հոդվածներ կարդում: Ես այդ պահին, պարտադիր պայման է, ձեռքիցս բաց եմ թողնում թղթերի կույտը, որ պիտի տանեի տուն ու աշխատեի իրենցով, պայուսակիցս հանում ու փողոց եմ շպրտում մի քանի րոպե առաջ գնված գրքերը, որ թեթև մարմնով դիմավորեմ մեռելներին, և հետո իրենց պատմածները բավական են կյանքիս մնացած տարիները դրական հիշողություններով ու հույզերով լցնելու համար: Ուսիս թառած մեռելներիս վերջույթները բրդից հագուստ են հիշեցնում, որ այդ պահին ուզում եմ փաթաթել ուսերիս՝ իրենց ձայնը տակառի հնչողությամբ լսելու համար:  Հենց մոտենում եմ անցումին, լուսակիրները դեղնավուն գույն են ստանում, որ մեռելների ճաշակով լինի ու փողոցն անցնելիս ուղեղս չմթագնի: Ամենազավեշտալին երևի այն է, որ իրենք մի պահից այն կողմ մոռանում են ուսատիրոջն ու սկսում իրար հետ վիճելը՝ ոսկորների, մոխիրների ու կապույտ հորիզոնների թեմաներով: Վերջին թեման միայն Ծաղկամեռելն ...