Skip to main content

մայիսյան


Հունիսն իրեն առաջ է գցել արդեն, բայց սիրտս ուզում ա մայիսը ենթարկել կինո/գրքա/երաժշտա/անձնա ամփոփման:

Էս կիսամյակի դասերը շատ թռուցիկ անցան: Ուշքն ու միտքս կուրսայինն էր ու դրա հաջող հանձնումը: Մի տեսակ շատ վաղուցվանից էի տրամադրվել էդ օրվան, ու անսպասելի պահեր չեղան: Ամեն ինչ իր հունով անցավ: Կարևորը գրասեղանիս վրայից պոկեցի Cluster-♡ գրությունը: Դա արել էի, որ իբր սիրահարվեմ կուրսայինիս թեմային:


Կինոներից.

կորեական նոր ալիքի տակ մնացած


I'm a Cyborg, but that's ok

Վրեժի մասին տրիլոգիան ավարտին հասցրի: Սրա ռեժիսորը անտանելի լավն ա: Ֆիլմերը մեկը մեկից "դնես պաչես" են: Բա ինչքան սիրուն տրամաբանական կառուցվածք ունեն:


Lady Vengeance
Sympathy for Mr. Vengeance

Ապակի կինո Stoker-ը: Ուրեմն էս Միա Վասիկովսկան մի կյանքի կտոր ա իրականում: Մի տեսակ հետաքրքիր ու իզոլացված ագրեսիա ունի, ու չես հասկանում՝ երեխա է, թե մեծ մարդ:


Stoker
Joint Security Area

Thirst

Լավ գրքի շատ վատ էկրանավորումը


The unbearable lightness of being

Էս ֆիլմից մի շատ ընտիր երգ եմ պեղել


Youth


Մի հատ պարտադիր 10/10 կինո 


Secret in his eyes

Perfect strangers

Հետ վերադարձ Տարկովսկուն


 Ностальгия
Offret

Մելանխոլիկ գլուխգործոցը


Сталкер

Ու էլի իսլանդական կինո


Sparrows

Գրքերից.

Դոստոևսկուն եմ վերադարձել: Մի պահ կար, որ անըդնհատ կարիք ունեի իրեն կարդալու, բայց հետաձգում էի՝ կանխատեսելով իր գրքերից առաջացած մշտական փսիխոդելիկ տրամադրությունը: Ու մեկ ա՝ զարմանում եմ, թե ոնց ա իր մոտ էդ աստիճանի լավ ստացվում ընթերցողին հերոսների հետ մտերմացնելը: Հետո ինքն իհարկե թռնում ա մեր վրայից ու մեզ մենակ իրար հետ թողնում՝ դե գլուխ հանեք իրարից, թե կարաք ասելով: Դոստոևսկին սիրում ա նաև ամեն ինչ մինչև վերջին աստիճանը հիվանդացնել, բոլորին անզորացնել ու թևաթափ անել, հետո վերջում իբր թե հեփի էնդ անել: Հիշում եմ՝ <<Կարամազով եղբայրները>> կարդալիս էլ նույն բանը գլխիս արեց: Ուրեմն կարդում եմ էդ սպանող մելամաղձով լցված գիրքը, մինչև վերջ դատարկվում ու սպառվում եմ, հետո՝ որ չի գալիս ու ասում՝ բա իմացա՞ր, ամեն ինչ չի, որ կորած ա, սենց ելք կա, ուղղակի սպասում էի, որ դու իմ նման ծանրանաս, գրքիս հերոսների նման էլ՝ ոչնչանաս, հետո նոր քեզ ելքի տեղը ցույց տայի:

Մեկ էլ Դոստոևսկու գրքերը լրիվ օրինական թմրանյութ ոնց որ լինեն: Կարդում եմ ու ոչ մի կերպ չեմ կարողանում գլուխս վերև բարձրացնել, ու տենց՝ ժամերով՜


Մի քանի լավ երգ էլ ու վերջ.

Христина Соловій - Тримай

Comments

  1. շատ լավ ու օգտակար փոսթ էր. շնորհակալ եմ։ մի քանի ֆիլմ չէի նայել քո գրածներից. կփորձեմ դիտել։ ապրես։

    ReplyDelete
    Replies
    1. Ձեզ էլ շնորհակալություն :)))

      Delete

Post a Comment

Popular posts from this blog

Միալար

Աշուն է...Բռռռ: Սկսել եմ մրսել: Դրսիս ու ներսիս ջերմաստիճանները հավասարվել են իրար: Ուղղակի ցուրտ է: Չէ, դժգոհ չեմ: Սովոր եմ ցրտին: Արդեն երկու տարի է ներսիս սառնության հետ հաշտվել եմ: Երկար ժամանակ կռիվ-կռիվ էինք խաղում, ավելի ուշ փորձեցինք հաշտվել, անգամ միասին տանգո ենք պարել բաց պատշգամբում, հետո էլի կռիվներ....էս անգամ բարձերով էինք կռիվ անում, երեխեքի պես, իրար բմբուլները քամուն էինք տալիս, հետո սովորեցինք իրար վրա ուշադրություն չդարձնել: Ես ցերեկներն էի արթուն, ինքն իր գործը գիշերներն էր անում, դե մեկ էլ մայրամուտին: Հետո արդեն մոռացանք իրար գոյության մասին: Հա, արդեն դրսում էլ է ցուրտ: Էդպիսին է սառնությունը: Բավարարվել չունի: Դե իհարկե, ներսս իրեն հերիք չէր, անպայման պիտի դրսում էլ ցույց տար իրեն: Հոգնել եմ արդեն: Ձեռքի հետ էլ դողացնում եմ, փաթաթվել եմ ծածկոցի տակ, ինքս ինձ համոզում եմ, որ ինձ դուր է գալիս ցուրտը: Այս մի անգամն էլ ստացվեց համոզել: Ես սիրու՛մ եմ ցուրտը: Ու մեկ էլ գրել չի ստացվում: Ոչ մի կերպ: Ոչ սկզբից, ոչ վերջից, ոչ մի տեսակի: Դատարկությու՞ն...Չէ՛: Դաոն վկա, ս...

Ճռռոց

...Լավ, կգնանք: Խոստանում եմ: Երջանիկ էի: Գիտեի, որ իր խոստման տերն է: Ու էդպես էլ եղավ: Գնացինք: Ճանապարհին նախապատրաստվում էի այդ ամենը տեսնելուն: Ինձ ուժ էի տալիս, բռունցքներս պինդ սեղմել էի: Մետրոյով էինք գնում: Ռելսերի ձայնը հաճելի էր: Սիրտս անհանգիստ էր, ուժեղ էր բաբախում: Չէի ուզում, որ շուտ հասնեինք: Էնքան հուզված էի, որ նկատեց: -Դե լավ, հասնում ենք, քիչ մնաց: Ախր չգիտեր, որ ուզում էի՝ չհասնեինք, բայց եթե այդ ամենն իրեն ասեի, ինձ գժի տեղ կդներ ու կասեր՝ ամբողջ ամառ հոգիս հանեցիր, թե գնա´նք: Հիմա էլ չես ուզում: Շատ լավ, հետ ենք վերադառնում: Սարսափած իր խոսքերից (որոնք կասվեին, եթե ինձ լավ չպահեի) լռեցի: Վերջապես հասանք: Դուրս եկանք մետրոյից ու սկսեցինք քայլել: Դրսում դեռ լույս էր: Քայլեցինք երկար: Արդեն երևում էր տունը: Սիրտս սկսեց ավելի արագ խփել: Անցանք հին աղբարկղի կողքով: Նայեցի աղբարկղին՝ շատ էի կարոտել: Մոտեցանք դարպասին: Խնդրեցի, որ ես հրեմ դարպասը: Չմերժեց: Հրեցի: Դժվարությամբ բացվեց: Բացվելուց էլ ճռռաց: Հին ճռռոց էր դա: Ականջներումս փորձեցի պահել այդ ձայնը...

Թալիսմանը

Իրեն արգելված է եղել ումպ անել դեղին բաժակից՝ դրված սեղանի ուղիղ կենտրոնում, մեջն էլ սպիտակ փոշի, որ վայրկյաններ առաջ ունեցել է իր հստակ կլորավուն ձևը: Իրականում բաժակն այնքան դեղին չի եղել, որքան դեղնած։ Ժամեր առաջ սպիտակ ու ոսկեգույն համադրությամբ ատամներ ունեցող բժշկուհին ասել է իրեն, որ արգելում է հենց այդ բաժակից օգտվելը. - Քոնը չէ, Էլիզա, հազար անգամ ասացի, այն մյուս հիվանդին է պատկանում: «Հենց առաջին պահից, երբ տեսա այդ անհասկանալի գույն ունեցող սեղանը, միանգամից ներսս մթնեց»,- այսպես է պատմել Էլիզան, երբ բժշկուհին հարցրել է, թե ինչու է ապշած նայում այդ կենցաղային հասարակ առարկային: Էլիզան, երբ տեսել է հիվանդանոցում իրեն հատկացված տեղը, միանգամից բացականչել է, որ իրեն դուր է գալիս ու պալատի փոխարեն անընդհատ դղյակ բառն է օգտագործել, երևի սխալմամբ, իսկ հետո Էլիզայի պալատի անունը հենց դղյակ էլ մնացել է` նույնիսկ բժիշկների շշուկներում: Երբ բժշկուհին այդ օրն իրեն զգուշացրել է ոչ մի դեպքում չօգտվել սեղանին դրված բաժակից, Էլիզան խելոք գլխով է արել բժշկուհուն ու այդ պահին աչքը պատահաբար...