Մեզ հարկավոր չեն կիսամութ սենյակ, սպիտակ փոշոտ ծածկոց ու անկողին, մոմեր, փոքրիկ սեղան...այսօր մեզ խոտերն էլ կբավարարեն:
Այսօր ինձ հոգիներ հարկավոր չեն, այսօր ես մարմին եմ ուզում՝ իսկական, տաք, փոքրիկ ու սպիտակ մարմին:
Ու ես քեզ եմ ընտրում:
Կգրկեմ քեզ, կնետեմ խոտերի մեջ, հետո կվերանամ: Դու ինձ թույլ կտաս, չէ՞:
Այս անգամ ես հոգի՛ս կթողնեմ սառը հատակին ընկած, չէ՞ որ այսօր մարմինների օրն է:
Այսօր մեզ հոգիներ հարկավոր չեն:
Կհամբուրեմ սպիտակ պարանոցդ: Ես դա այնքան վաղուց էի ցանկանում: Մատներով կշոյեմ մարմինդ, հետո եղունգներով կճանկռեմ: Ես սովոր չեմ մարմիններ շոյել, սովոր չեմ խաղալ մարմինների հետ: Եղունգներով միշտ հոգիներ եմ ճանկռել, դրա համար էլ այսօր կոպիտ եմ մարմնիդ հետ: Կհամբուրեմ սպիտակ փոքրիկ մարմինդ: Դրան էլ սովոր չեմ: Ես միշտ հոգիներ եմ համբուրել: Դրա համար էլ մարմինդ համբուրելուց կդողամ:
Ու այսօր դու ընդամենը մարմին ես: Աչքերդ էլ ինձ հարկավոր չեն: Դրանք հոգուդ հետ միասին կպահես, որ չտեսնեմ:
Կպառկես խոտերի մեջ, լուռ, այնպես, որ չլսեմ շնչառությունդ: Կսկսեմ պարանոցից:
Եթե ցավեցնեմ քեզ, ձայն չհանես: Եթե անգամ արյուն գա...լուռ կդիմանաս:
Այսօր ես չեմ խոստանում նուրբ լինել: Ախր գիտես, որ մարմինների հետ խաղալ չգիտեմ: Ես միշտ հոգիների հետ եմ խաղում: Խաղում եմ ու ցավեցնում բոլորին: Դրա համար էլ նրանք ինձ չեն սիրում, վախենում են ինձնից: Իսկ դու ինձնից չես վախենում, չէ՞...ախր մարմին ես՝ իսկական, տաք, սպիտակ:
Մատներս կանցնեն մարմնիդ վրայով, ես ոչ մի կետ բաց չեմ թողնի:
Այսօր ես մարմին եմ, դու էլ ես մարմին: Իսկ մարմինները լի են մեղավոր մտքերով, դրա համար էլ նրանց չեն սիրում հոգիները:
Իսկ հոգիս հատակին ընկած է, գուցե մեռած է... չգիտեմ:
Բայց ինձ դուր է գալիս մարմին լինելը, մատներով այլ մարմին շոյելը, մի փոքրիկ սպիտակ պարանոց համբուրելը:
Դա ինձ այնքա՜ն է դուր գալիս:
Մեզ հոգիներ հարկավոր չեն, այսօր մենք մարմիններն ենք:
Մարի ջան, դու իսկապես տաղանդավոր ես: Դա ասում եմ ոչ թե որպես հայր, որն իր դստեր ամեն գրվածք լավն է համարում, այլ որպես սովորական ընթերցող, ով քիչ թե շատ ստանդարտից դուրս ստեղծագործություններն ընկալելու բնածին հնարավորություն ունի: Դու հիանալի ես գրում: Էլի եմ քեզ ասում. կուլ չգնաս գորշ զանգվածի ճաշակին և կարծիքին: Անհատականություն ես, ուրույն մտածելակերպով և հոգեբանությամբ: Ես հպարտանում եմ քեզանով: Ու մի բան էլ: Դու էնքան կաս, որ քո շնորհիվ երջանիկ լինեմ կամ քո պատճառով՝ դժբախտ: Դու ինձ հասկացար: Կարծում եմ, որ միշտ կլինի առաջինը: Ապրես, աղջիկս:
ReplyDelete